woensdag 31 december 2014

Nog even…
Ook oudejaarsavond is eigenlijk zoals elke avond. Er is geen pauze in de opmars van het universum, geen ademloos moment van stilte onder de geschapen wezens die de passage van nog eens twaalf maanden opmerken.
En toch heeft geen mens helemaal dezelfde gedachten op deze avond. Een avond die komt met de duisternis van iedere andere avond, maar waar bloemen van licht deze duisternis en daarmee ook de geesten van het verleden voor een kort moment zullen verjagen. We bezien wat achter ons ligt en bedenken dat een geheel nieuw jaar, vol met kansen en mogelijkheden, nog geheel blanco voor ons ligt als een nieuw en onbeschreven hoofdstuk in het verhaal van ons leven. We stellen doelen en nemen ons dingen voor die we meestal gauw weer vergeten omdat we bang zijn om het oude los te laten. Maar dat verandert nu, toch?!

Nog heel even…
En dan pakken we de pen op en herinneren we ons dat wij de schrijvers zijn van ons eigen boek. We beseffen dat het geheim om vooruit te komen gewoon vooruit gaan is. We beseffen dat weten niet genoeg is, we moeten het toepassen. Dat willen niet genoeg is, we moeten het gewoon doen
Als we immers doen zoals we altijd gedaan hebben, dan zal ons overkomen wat ons altijd overkomt. Dus gaan we ons leven dromen of onze dromen leven

Nog heel even… en dan is jouw hoofdstuk 2015 hier. Maak er wat moois van!
Veel creativiteit, liefde, wijsheid, gezondheid, geluk en rijkdom gewenst!  
(en bedankt voor het altijd trouw lezen van mijn stukjes!)

Allard

donderdag 25 december 2014

Nog een beetje slaperig slof ik de woonkamer binnen, ik wens mijn kinderen een goede morgen en plof naast ze op de bank. Ava klimt meteen op mijn schoot en vertelt dat ze Pietje Bell aan het kijken zijn. In een donkere stoffige kelder zijn we getuige van de oprichting van Pietje’s bende van de zwarte hand. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, rek me eens heerlijk uit en bedank dan Ava en Sem dat ze zo lief en rustig zijn geweest waardoor papa en mama lekker hebben kunnen uitslapen. Dat is toch wel een luxe hoor. Als ik koffie ga zetten komen als gebruikelijk de bestellingen. Ava wil twee crackers, één met pindakaas en één met appelstroop en Sem lust er om te beginnen wel vier. Ik geef aan dat ze nog heel even moeten wachten omdat we straks lekker uitgebreid met z’n allen een kerstontbijt gaan nuttigen.

Ava huppelt met een blij gezichtje de keuken in. “Yay! mag ik dan mijn eitje schilderen?” Haar grote bruine ogen kijken vragend naar me op. Sem begint heel hard te lachen. “Dat mag alleen met Pasen Ava!” Ik lach vrolijk met Sem mee en als ik wil bevestigen dat dit inderdaad een ritueel is dat bij Pasen hoort, kijk ik wederom in die grote bruine ogen, die nu heel teleurgesteld kijken.

Ik heb altijd al een broertje dood gehad aan ‘de dingen doen omdat we ze altijd zo doen’. Gebaande paden zijn er nou eenmaal om soms eens van af te stappen, ook al gaat het hier om een eeuwenoud ritueel, dus ik beloof Ava dat zij gewoon haar eitje heel mooi mag maken met het kerstontbijt. Ik krijg daar een prachtige blije lach voor terug en ze maakt een sprongetje van blijdschap en doet haar vuistje in de lucht.  “Yes!!” “En dan zingen we gewoon Ohw Dennen-ei!

Sem wil nu ook ineens zijn eitje kleuren.


Merry Eggmas you all!!


donderdag 18 december 2014

Het regent zachtjes, het is wat donker buiten en toch is het pas 11:55 uur. Ik had mijzelf onlangs ingeroosterd voor een pleinwacht dienst en die dag blijkt vandaag te zijn. Normaal vind ik dat echt heel leuk om te doen, maar niet als het zo miezert als vandaag het geval is. Ik haal Ava uit de kleuterklas en loop meteen binnendoor naar de kapstok voor mijn oranje pleinwacht hesje. Blij huppelt ze naast me, een tas vol met tekeningen in haar handje, die ik eerst allemaal uitgebreid moet bekijken. “Ik pak wel een vestje voor je pap!” roept ze enthousiast en rent dan naar de kapstok. In de gang staat een man die ik nog nooit gezien heb. “Ben jij er ook voor de pleinwacht?” vraagt hij. We geven elkaar een hand. Berry heet hij. Berry is voor het eerst, dus ik leg hem even snel uit wat precies de bedoeling is. Samen zetten we wat speelgoed buiten, maar de zandbak spullen laten we staan. Daar is het veel te slecht weer voor. Ava vermaakt zich op het schoolplein en ik klets nog wat met mijn collega pleinwacht nu het nog rustig is..

Als de zoemer gaat stroomt meteen het schoolplein vol. Vol met een drukke menigte en vol met regen. Acht kinderen rennen naar de zeven skelters en één druipt teleurgesteld weer af. Op het voetbalveld gaat het meteen los en meteen al ontwijk ik een gele voetbal. De schutter steekt verontschuldigend twee handjes in de lucht en kijkt verschrikt. Ik lach een keer en dan is het al goed. Na een aantal uren in de klas te hebben gezeten kunnen ze eindelijk even ontladen, dat snap ik als geen ander. Ook speelt mee dat ze bijna vakantie hebben. Ze zijn er ook echt aan toe. Binnen twee minuten sussen we al de nodige conflicten en rapen we her en der wat gewonden van de grond. Berry blijkt een natuurtalent want hij is actief aanwezig en gaat heel leuk met de kinderen om.  Allemaal hebben ze in no time natte broeken met moddervlekken, maar dat mag de pret niet drukken. Of het nou regent of niet, een sliding hoort erbij en een keeper duikt nou eenmaal naar ballen. In gedachten heb ik even medelijden met al die moeders die elke avond weer hoofdschuddend die kleertjes in de was staan te doen.

Ava is in geen velden of wegen te bekennen, dus ik besluit een stukje te gaan wandelen. Heel even twijfel ik of ik een paraplu moet pakken, maar dan zijn daar Yfke en Jill die allebei mijn hand willen vasthouden. Zo maak ik een rondje over het schoolplein terwijl de dames gezellig kletsen over wat hen zoal bezighoudt in groep 3. Ondertussen troosten we eerst Thijs die een schop heeft gehad en daarna Gijs die een bloedneus heeft, ook door een schop. Yfke wil wel even met Gijs naar de WC om een doekje voor zijn neus te pakken.  Ook Jaivy meldt zich huilend met een bemodderd oor, ook van iemands voet. Net als ik me afvraag of we de overenthousiaste voetballertjes niet tot een voorzichtiger spel moeten manen, komt er wederom een slachtoffer aangesjokt, hevig overstuur. Deze heeft even wat meer aandacht nodig is mijn eerste indruk, want een perfecte voetafdruk, compleet met zig zag profiel én merkje, ontsiert zijn wang. Zuster Yfke blijft koude doekjes halen. Ava is ondertussen ook binnen gekomen en kijkt met een meelevend gezichtje hoe ik een voetafdruk voorzichtig van een rood wangetje poets. Ik kom helemaal niet meer toe aan de gebruikelijke kletspraat op het schoolplein en voor mijn gevoel zijn we alleen nog maar aan het oplappen en wegsturen. Geen van de slachtoffers blijft echter lang binnen. Na het tranen drogen, snottebellen vegen en een peptalk willen ze allemaal meteen weer verder voetballen.

Als uiteindelijk de zoemer gaat, rent een meute bemodderde, natte kinderen de school weer in. In de school ruikt het naar natte hond en oliebollen. We houden het voor gezien en ik hang gauw mijn hesje aan de kapstok. In de nu lege lerarenkamer had ik eerder al een heel grote schaal met oliebollen zien staan en voordat we naar buiten lopen besluiten we dat we er daar best één van verdiend hebben.
Ik ben aardig gaar en voel m'n wangen gloeien.

Vlak het niet uit hoor! Als pleinwacht ben je immers politieman, verpleger, mediator, clown, scheidsrechter én vertrouwenspersoon. Ook moet je vliegensvlug kunnen schakelen tussen al deze disciplines.

Pleinwacht… Je moet het maar kunnen!   Dat zou best een goede slogan zijn.  ;)



dinsdag 9 december 2014

Links en rechts glibberen ze me voorbij. Een doffe, luide ‘OEFFH!’ klinkt als een man enkele meters voor me tegen de klinkers smakt, zijn adem door de val naar hard buiten blazend. Zijn fietslamp versplintert bij de val en een mandarijntje rolt uit zijn tas. Als ik stop om te vragen hoe het gaat voel ik pas echt hoe glad het is en meteen maak ik me zorgen om het kleine meisje dat achter mij in het fietszitje zit. Dit is gevaarlijk! Ava kijkt nieuwsgierig naar de man die inmiddels weer overeind gekrabbeld is en daarna kijkt ze mij aan. Ik zie aan de manier waarop ze met haar oogjes knijpt, dat ze eigenlijk moet lachen, maar dat uit fatsoen toch maar niet doet. Ik kijk gauw weg, anders komt die lachbui alsnog. Meneer maakt het gelukkig goed, buiten wellicht wat blauwe plekken en flinke een deuk in zijn ego. Hij bekijkt zijn fiets en besluit dan verder te gaan lopen. Meteen daarna komt een jong meisje de bocht om gefietst. Ook zij gaat onderuit en het kratje dat op het rekje voorop haar fiets zat is kapot. Terwijl ze opstaat en haar kratje terugzet, valt ze weer. Met mijn fiets in mijn ene hand help ik haar met de andere hand overeind. Gauw staat ze op en zegt dat het wel gaat. Het is natuurlijk niet cool om door een vreemde te worden geholpen als je twaalf bent en daarnet heel onflatteus op je snufferd bent gegaan. Dan wil je zo snel mogelijk weer weg, dat snap ik. Ook dit meisje besluit te gaan wandelen. Voordat ik nog meer mensen van de grond moet rapen roep ik naar Sem dat we gaan lopen en wandel ik meteen de stoep op.

Geërgerd door het oponthoud zie ik Sem toch op zijn fiets stappen en verder fietsen. “Sem het is heeel glad!” roep ik hem na. Sem moppert iets over dat het allemaal wel meevalt en versnelt zijn tempo. Na nog geen twee meter zwiept zijn achterwiel naar links en gaat hij hard onderuit. Hij glijdt nog zeker een meter verder op zijn achterwerk, zijn fiets nog steeds vasthoudend, en komt dan tot stilstand. Nadat ik me er van heb verzekerd dat het goed met hem gaat, trek ik slechts een wenkbrauw op en grijns met één mondhoek. Ava lacht nu wel hardop. Sem weet genoeg...

Zuur kijkend klopt hij zijn kleren af, zet zijn fietsbel recht en besluit dan ter plaatse dat wandelen toch wel een heel goed idee is.

Door schade en schande wijs worden heet dat toch?
 

zaterdag 8 november 2014

Ontzettend woest kijkt ze me al een tijdje aan. Donkerbruine ogen blikken zonder te knipperen in andere donkerbruine ogen. Op haar bordje ligt een klein hoopje heerlijke, met veel liefde bereide spaghetti aioli steenkoud te worden. Ze vindt het allemaal hartstikke lekker hoor, maar Ava eet al chronisch traag en op dit moment is het ook een combinatie van tijdrekken en een beetje willen klieren. Ava zit duidelijk in de kleuterfase van het niet willen eten. Been there, done that. Kom maar op! ;)

Sem wiebelt ondertussen ongeduldig op zijn stoel. Een leeg bord al een tijdje voor zijn neus, een toetje achter de kiezen en nu wil hij graag nog even TV kijken. Ava geniet zichtbaar van de machtspositie die ze nu heeft, want door haar gedrag moet haar grote broer ook langer aan tafel zitten. Dat is ook te merken aan de blikken die uitgewisseld worden. De één geïrriteerd, de ander met een schittering van leedvermaak. “Ga maar lekker TV kijken hoor Semmie.” geef ik aan. Sem werpt snel een triomfantelijke blik op zijn zusje en sprint naar afstandsbediening. Ava prikt wat in haar eten en draait op haar stoel, maar eten weigert ze.

Dan is mijn geduld op. Ik wijs naar haar bordje en stel een ultimatum. Nu dooreten, of geen gevecht met papa én geen voorleesboekje, want daar hebben we dan geen tijd meer voor. Ava heeft duidelijk lak aan deze dreigementen, dus meteen ben ik stom en flauw. Er volgen een hoop zuchten, gebaren en boze blikken. Het gevoel voor drama heeft ze duidelijk bij haar grote broer afgekeken. Van alle papa’s ben ik de aller aller stomste, is op dit moment haar mening en stoïcijns doet ze haar armpjes over elkaar. Als ik aanstalten maak om haar bordje weg te pakken, neemt ze gauw een grote hap en kauwt woest kijkend op haar koude pasta en een blaadje sla. Mijn inwendige ikke doet een overwinningsdansje, maar houdt daar mee op als ze demonstratief haar vork neerlegt en me wederom uitdagend aankijkt.

Hoofdschuddend vertel ik dat ze me soms doet denken aan een heel lief meisje dat ik vroeger kende. Een meisje dat ik soms nog wel eens mis. “Ik vraag me vaak af waar ze nu is…” laat ik me ontvallen en ik kijk alsof het me echt wat doet. Ava’s woede maakt plaats voor interesse. “Wat is er met dat meisje gebeurd dan?” vraagt ze met een verwachtingsvolle blik.

Ik doe alsof ik mijn verhaal wil beginnen en wijs een keer naar haar bordje. Vlug neemt ze een grote hap en begint te kauwen. Dan vertel ik over het meisje dat vroeger bij ons in huis woonde. “Een heel lief en beleefd meisje, dat net zulke mooie bruine ogen had als jij.” Dat hoort ze graag en daar is een voorzichtig lachje. “Maar… bij ons in de buurt woonde vroeger ook een heel gemene heks.” Dat laatste woord spreek ik bewust wat harder uit en dat heeft het juiste effect. Ze vindt het heel spannend en snakt naar meer. Ik wijs weer naar haar bordje en daar is het volgende hapje. Als ik aangeef dat die heks ook een klein meisje had, ook met bruine oogjes, maar dan heeeel vals en gemeen, hangt ze aan mijn lippen. “En wat deed die dan?” wil ze met grote ogen weten. Het volgende hapje is een feit. Ik vertel haar dat dit kleine meisje soms een grote mond had, heel veel troep maakte en haar eten nooit op wilde eten.  Ze is het met me eens dat dit niet zo netjes is van dat meisje en ze lacht ondeugend.

Als ik vervolgens aangeef dat mama en ik al een tijdje het vermoeden hebben dat die valse heks dat lieve kleine meisje ’s nachts bij ons uit het bedje heeft gehaald en dat stoute meisje er voor in de plaats heeft gelegd, begint er bij Ava een klein lampje te branden. “Niet! Dat kan helemaal niet!” Achterdochtig kijkt ze me aan. Ik kan mijn lachen niet inhouden. Dat heeft het verkeerde effect en de vork gaat weer op tafel. Toch is ze wat milder gestemd heb ik het idee, want ze protesteert maar een klein beetje als ik ga afruimen en de vaatwasser ga inpakken. Ava eet ondertussen mokkend en tergend langzaam haar bordje verder leeg. Maar ze eet tenminste!

Als ik haar later instop en een dikke knuffel geef voor het slapen gaan, geeft ze aan dat ik toch wel een heel lieve papa ben en vraagt tussen neus en lippen door of we heeeeel misschien niet tóch een boekje gaan lezen. Ik weiger (met veel moeite) en geef aan dat ze morgen weer een kans krijgt.  In plaats van weer boos te worden wil ze graag weten of er echt heksen zijn die kindjes uit bedjes halen.

Alleen kindjes die niet goed eten.” antwoord ik met een gemene grijns.

Slaap lekker! 


maandag 3 november 2014

Sem is geïrriteerd. Dat zie ik meteen. Hij roert wat in zijn eten, maar heeft nog geen hap genomen. Er zit hem duidelijk iets dwars. Hij ziet dat ik naar hem kijk, dus ik vraag hoe zijn dag was. ‘Eindelijk iemand die het opmerkt!’ ‘Eindelijk iemand die mijn verhaal wil horen!’ lijkt zijn opgeluchte blik te zeggen en meteen stort hij zijn ongenoegen uit.

“Dan heb ik twee jaar toneelles gehad pap!” “Twee jaar!” “Dat heb ik nog tegen de juf gezegd!” …

Ik vermoed dat dit over het toneelstukje voor de maandsluiting op school gaat, maar ik zeg niets en laat hem zijn verhaal doen.

… “En dan gaat de juf de rollen verdelen, en weet je welke rol Teddie en ik krijgen?!” Ik buig vol spanning naar voren. “EEN ZEEMEERMIN!!” Hij zucht theatraal en rolt met zijn ogen. “En we mogen niet eens wat zeggen, alleen maar één keer zwaaien! MEER NIET!”  Hij gooit wanhopig zijn handen in de lucht. “Iedereen in de klas moest lachen pap!

Ik probeer een ontzettende lachbui te onderdrukken. Mijn vrouw kijkt ook maar even de andere kant op. Ik zie in gedachten mijn stoere zoon met een geschubde staart, lief wuivend voor me. Mijn inwendige ikke rolt hikkend over de grond, maar toch geef ik heel serieus aan dat ik me heel goed voor kan stellen dat hij dit nogal suf vindt en hier stevig van baalt. Ik heb best met hem te doen. Dat lucht op en daar is dan de eerste hap eten. Driftig kauwend moppert hij met volle mond verder en vertelt wie er allemaal wel een leuke rol heeft gekregen.

Ik probeer hem nog wijs te maken dat volgens de legenden zeemeermensen van uitzonderlijke schoonheid waren en dat de juf misschien daarom wel heel selectief is geweest. Dat helpt niet echt. Hij ziet mijn samengeknepen ogen, en mijn mondhoek lichtjes trillen, en moet dan zelf ook maar voorzichtig iets lachen.

Als ik hem vraag of hij nog een mooie rooie pruik nodig heeft kijkt hij licht verontwaardigd. “Ik ben een zeemeerman hoor pap! Een MAN!” Hij zet een brede borstkas op. “Die zijn toch wel stoer?” vraag ik plagend en weinig retorisch. Sem trekt zijn wenkbrauw op, doet zijn armen over elkaar en is het overduidelijk niet met me eens. Snap ik helemaal! Ik zie het al voor me, later op de reünie van de basisschool.. "zeg was jij niet die zeemeerman in groep 6?"

Zijn reputatie is 'naar de haaien' en ligt letterlijk en figuurlijk op de bodem van de zee... :þ 









woensdag 15 oktober 2014

Sem hangt fris gedoucht op de bank en zapt nog even wat TV kanalen af. Bij het journaal blijft hij even hangen. Iets over hangende zwarte pieten in Rotterdam. "Watisser met zwarte Piet?" wil hij weten. De hele Pietendiscussie van de afgelopen jaren is (gelukkig) aan hem voorbij gegaan. Ik leg hem zo simpel mogelijk uit dat het feestje, en dan vooral de zwarte Piet, nare gevoelens oproept bij een klein groepje mensen wiens voorouders een paar honderd jaar geleden als slaven uit Afrika zijn gehaald en die willen het nu anders zien.  

"Wat stom!" vindt Sem... "het is toch gewoon een vrolijke geschminkte man?" Tja.... zo ziet een kind dat. Die weet niet beter. Mooi toch?

Nu ligt hij in zijn bedje en ik moet er toch nog weer even aan denken. Ik vraag me zelf  regelmatig af waarom we nu ineens deze kinderachtige discussie voeren. Die voor en tegen clubjes. Zinloos welles nietes geneuzel, Tot de tweede kamer aan toe. BN'ers die een mening hebben. De media die een duit in het zakje doet. Pure klassieke conditionering. Want door Zwarte Piet constant samen met negativiteit in het nieuws te brengen, zorgt er voor dat ze deze karikatuur uiteindelijk ook gaan associëren met ellende. En daar doen we allemaal aan mee door de nieuwsberichten te volgen en die welles nietes rommel te delen op je facebookprofiel zodat al je digivriendjes die ellende ook weer moeten bekijken..

Ik probeer echt wel begrip op te brengen voor die minderheid die zo ontzettend zijn best doet om dit kinderfeestje, deze Nederlandse traditie, te laten verbieden of aan te laten passen om iets verschrikkelijks dat hun voorouders onder andere door Nederlanders is aangedaan. En vooral ook omdat het karikatuur overeenkomsten vertoont met die zwarte mens van vroeger. Maar dat vind ik persoonlijk toch erg lastig omdat zwarte Piet voor mij een prachtige jeugd herinnering is. Ik snap het punt wel hoor, van beide zijden, maar al dat gedoe... Moeten we kleine kinderen dan nu opeens bewust maken van heel nare dingen terwijl ze gewoon iets feestelijks moeten vieren? Moeten we ze op goeie vrijdag dan ook maar vertellen dat ze niet gewoon lekker vrij zijn.. maar dat er volgens een oud boek een jaar of 2000 geleden een kerel aan een houten kruis is gespijkerd, met lange spijkers dwars door zijn handen en voeten. Wat is er zo goed aan die vrijdag? Daar denk ik wellicht te makkelijk over, maar ik vind dat we dat niet bij kleine kinderen moeten doen. Daar moeten ze klaar voor zijn. Ik heb als kind op geen enkele wijze de link gelegd tussen een negerslaaf en een zwarte Piet. “Ja, makkelijk praten…” hoor ik de tegenstanders al zeggen. “Jij hebt geen slavernij verleden!” "Jij bent niet zwart!" dat is allemaal wel waar. En misschien zou ik wel heel anders praten als dat wel het geval zou zijn geweest, maar toch kan ik een persoonlijke situatie aanhalen die wellicht heel ietsiePietsie een overeenkomst vertoont.

Nog geen 70 jaar geleden woedde er in Europa een verschrikkelijke oorlog. Duitse soldaten vielen zomaar ineens ONS land binnen en namen ONZE vaders, echtgenoten en zonen mee om onder verschrikkelijke omstandigheden te gaan te gaan werken in strafkampen. Sommigen vonden daar zelfs de dood en anderen wensten dat ze dood waren. Mijn vader is opgegroeid met de verhalen van zijn vader. Verhalen uit de eerste hand. Verhalen over weggevoerd worden. Verhalen over verschrikkelijke leefomstandigheden en weinig voedsel, over gevangenschap, over beschoten worden, over pijn en doodsangst en uiteindelijk ontsnapping. Over vluchten en verstoppen. Over een lange, barre, slopende voettocht weer helemaal terug naar huis. Mijn opa heeft vanaf die tijd altijd een hekel gehad aan Duitsers en stak dat niet onder stoelen of banken. Met die diepe haat in zijn ziel bracht hij ook zijn kinderen groot. Duitsers waren slecht. Duitsers waren Moffen. “Die Rotmoffen…” zei ook mijn vader als hij voetbal keek. Mijn opa heb ik nooit gekend. Hij overleed twee jaar voor dat ik werd geboren. Maar via mijn vader heb ook ik de verhalen meegekregen. Vol spanning geluisterd naar dingen die je amper kunt bevatten, maar die nog niet eens zo heel lang geleden in ons land zijn gebeurd.

Heb ik, door deze ervaringen van mijn opa, nu een hekel aan Duitsers? Rancuneuze gevoelens? Absoluut niet. Waarom zou ik? Moeten we dan het Oktoberfest nu ook maar afschaffen? Omdat onze grootouders een hekel hadden aan Duitsers? Omdat de Duitse taal en de gebruiken ons doen denken aan de oorlog en verschrikkelijke dingen? Onze kleine kinderen al vroeg opzadelen met deze feiten? Een vreemde gedachte vind ik dat. En ik denk ook niet dat dit voor mij anders zou zijn als Sinterklaas een Duitser was met overdreven Nederlandse hulpjes. Maar goed, dat is subjectief. Dat is hoe ik er over denk. Het zal een stukje mindset zijn denk ik. Als je dat wil, kun je je elke dag en overal wel door beledigd en/of gediscrimineerd voelen. 

We hebben geen slaven meer. Het verleden is geweest. We vergeten niet. We onthouden. We herdenken. We hebben er van geleerd, want wie niet leert van het verleden, heeft geen toekomst. Maar we gaan wel gewoon verder met ons leven. We dragen het verleden niet als ballast met ons mee. Dat werkt destructief. Hoe je ook omgaat met je verleden, het is je verleden. Je verandert helemaal niets aan die gebeurtenissen. Door op een negatieve manier bezig te zijn met het verleden verander je echter wel jouw toekomst!

Heb op zijn minst een beetje begrip voor elkaars standpunten en laat het dan los zodat de kinderen een feestje kunnen vieren. Of je nou voor of tegen bent, geef het geen podium. Dan stopt het vanzelf. Laten we gewoon alleen die zeurpieten afschaffen.  Dan vertellen we onze kinderen dat Zwarte Piet zwart is van de schoorsteen en dan kan men zich weer gezellig druk maken om cadeautjes, pepernoten, warme chocomelk en liedjes... en dan moet het goed zijn toch?




  

zondag 12 oktober 2014

Ik weet precies hoe het werkt. Ik weet exact hoe ik bespeeld word. En toch trap ik er regelmatig weer in. (en dat weet ze zo goed!)  Als eerste wordt standaard de weekmaker ingezet. Dat zijn de wapperende wimpers en de vragende blik met heel grote bruine puppy-ogen en dan volgt er meestal heel lief een vraag over iets wat ze heeeeeeeel graag en al heeeeeeeel lang wil hebben. Doorgaans zijn dat dure dingen, of onzindingen waar ze geen drol aan heeft. Pop nummer 24 bijvoorbeeld, “want deze heeft een blauwe speen Pap! En ik heb nog helemaal geen pop met een blauwe speen!” Ik doe dan vaak alsof ik het ook een heel mooi ding vind en geef dan aan dat ze dat maar voor haar verjaardag moet vragen of aan Sinterklaas. Meestal vergeet ze het dan gewoon weer tot ze weer wat anders ziet wat ze zooooooo graag wil hebben. Zo kun je dat best een tijdje vol houden.

Nu hebben onze kinderen volgens mij alles wat ze nodig hebben, maar ze zijn absoluut niet verwend. Zo heel vaak krijgen ze niet wat ze willen, dus ik ben zo af en toe best over te halen. Helemaal als de weekmakers worden ingezet. Dan ben ik op mijn zwakst.

“Pap, mag ik een Zorgenvriendje?” Ze ziet al aan mijn gezicht dat ze beter haar best moet doen. “Een watte?” vraag ik. “Een Zorgenvriendje!” “Diezijnheelliefenschattigenleukenlekkerzacht *ademteug* en Emma heeft er ook één!”  Ze kijkt me afwachtend aan en glimlacht liefjes. Ik zucht een keer overdreven en ik geef met een knipoog aan dat ik wel even ga opzoeken wat nou een Zorgenvriendje  precies is. Ava grijnst nu breeduit want ze voelt al dat ik min of meer overgehaald ben.

Als we samen achter de computer zitten dan leer ik dat een Zorgenvriendje een zacht en vrolijk knuffelmonstertje is, met een rits als mond. Het principe is simpel: je schrijft of tekent je zorgen op een papiertje, stopt het in de mond van je knuffel, ritst de mond dicht en laat het Zorgenvriendje ‘s nachts je zorgen opeten. Wat een mooi idee!, bedacht ik me meteen.  Ik had onlangs al eens gelezen dat stress en depressie helaas niet alleen volwassenen treffen, steeds meer kinderen gaan er ook onder gebukt. Het tempo van onze maatschappij ligt hoog waardoor er meer stress voorkomt. Het is logisch dat ook kinderen daardoor beïnvloed worden: zij zijn heel gevoelig voor wat er in hun omgeving gebeurt, omdat ze zich nog niet goed kunnen afschermen. Ze hebben ook angsten, zorgen en behoeften en hebben zich nog geen technieken eigen gemaakt om met deze stress om te gaan. Ook uit niet ieder kind zijn zorgen thuis. Zo’n Zorgenvriendje zou een remedie tegen stress en gepieker bij kinderen kunnen zijn. Als je creatief bent, schept de knuffel zeker mogelijkheden!

Maar dan nu… Ava, het meest relaxte en zorgeloze kind dat ik ken, wil ook zo’n Zorgenvreter. De zeldzame keren dat ze ergens mee zat nam ik die rol steevast op me. En dan word ik nu keihard aan de kant gezet. Vervangen door een knuffel.  “Die bruin witte met die lieve oogjes Pap! Want die lijkt op een poesje!” Tja, daar kan ik niet aan tippen. ;) Sinds gisteren heeft ze dan ook haar eigen Zorgenvriendje. Enno heet hij. Arm beest. Zal wel weinig te eten krijgen gok ik zo. Eén briefje heeft hij gehad.. over dat ene vervelende jongetje in haar klas. "Want die trekt altijd mijn elastiekjes uit mijn haar als ik een vlechtje heb" vertrouwt ze me fluisterend toe.

Ik kijk naar de zachte blije knuffel in haar handjes en besluit dat we geen concurrenten maar vrienden zijn. Zorgenvriendjes voor het leven! Samen zorgen we immers voor het welzijn van onze mooie kleine meid. 


Bestel je eigen Zorgenvriendje bij Bol. Vandaag besteld, morgen in huis.






zondag 5 oktober 2014

Op facebook werd ik weer eens genomineerd om iets delen met mijn digivriendjes en dan vervolgens een ander te nomineren dit ook te doen. Nu heb ik enorm de pest aan al die stomme nominaties en doe ik daar dan lekker eigenwijs niet aan mee, maar dit verzoek was er wel één die in mijn gedachten bleef. Ik werd namelijk gevraagd mijn muziek album top zoveel te delen. En muziek is, na voedsel, wat te drinken en mijn gezin, een van de belangrijkste dingen voor mij. Muziek is de blikopener van de ziel. Daarom besloot ik deze 'opdracht' aan te nemen en een top 5 samen te stellen van albums die op de één of andere manier bijzonder voor me zijn. Deze deel ik dan bewust niet niet op facebook maar op mijn persoonlijke Blog. Zo blijf ik toch nog trouw aan mijn principes! :P

Met een heel brede smaak en een enorme diversiteit aan muziek was dit overigens geen gemakkelijke opgave, maar voor de geïnteresseerden, here goes...


#5 Nirvana - Nevermind.

Op de vijfde plaats heb ik het album Nevermind van de Amerikaanse grungetopper Nirvana. Als ik aan Nirvana denk, dan ga ik met een nostalgische zucht een groot aantal jaren terug in de tijd, naar 1989 om precies te zijn. Op 4 november in dit jaartal bezocht ik als heel jong mannetje de Gigant in Apeldoorn om daar het optreden van twee relatief onbekende rockbands te bekijken. Het was Tad met in het voorprogramma niemand minder dan Nirvana met hun debuutalbum Bleach en de entreeprijs was maar liefst 10 gulden. Het was niet eens zo zeer de muziek, maar meer de spanning van het moment die het voor mij toen zo bijzonder maakte. Het donkere rokerige zaaltje, de algehele sfeer, mijn jonge leeftijd, bijzonder weinig mensen en een heel boze Kurt Cobain die enorm baalde van zijn apparatuur en het na een aantal nummers al voor gezien hield en zijn spullen begon te vernielen. Wist ik veel.. ik dacht dat dit bij de rockscene hoorde.

Het album Bleach was OK, maar niet hoogstaand. Pas nadat drummer Dave Grohl zich bij de band voegde en in 1991 hun grote doorbraak kwam met het album Nevermind werd ik een fan. Doordat Nirvana en andere Seattle grungebands als Peal Jam en Alice in Chains commercieel doorbraken, werd het genre in één klap uit de underground gehaald. Helaas, 3 jaar later, op het hoogtepunt van zijn succes, pleegde Kurt Cobain zelfmoord. Zijn afscheidsbrief sloot hij af met: I don't have the passion anymore, and so remember, it's better to burn out than to fade away.
De CD ken ik van binnen en van buiten met als persoonlijke favoriet het nummer (♫) Lithium. Zo af en toe heb ik de CD nog wel eens in de auto aan. Alleen Ava kan het waarderen. Lekker samen keihard meezingen in de auto. "I'm so happy, 'cause today I found my friends, they're in my head."


#4 Jonathan Wilson - Gentle Spirit

Dit album heb ik gekozen puur en alleen omdat ik het op muzikaal gebied een erg mooi album vind én omdat ik een zwak heb voor Jonathan Wilson, een vriendelijke en verlegen hippie met lange vettige haren, die stottert als hij praat, maar als hij zingt is daar helemaal niets meer van te horen. Wilson is een multi-instrumentalist en is op dit album te horen op de gitaar, op het klassieke melatron orgel, de piano, percussie en op keyboard. Niet alleen zingt en schrijft hij zijn muziek zelf, hij produceert het ook nog eens zelf in zijn eigen studio vol met vintage instrumenten en antieke opname materialen, hetgeen ook duidelijk terug te horen is in het heerlijk typische 70s geluid waarin invloeden van artiesten als Neil Young, Santana en Pink Floyd terug te horen zijn. Er staan, vind ik, geen minder mooie nummers op dit album, maar de bijzondere uitschieters zijn (♫) Desert Raven en (♫) The way I feel.

Wilson heeft een erg fijne stem en zijn relaxte welhaast lome manier van gitaarspelen is erg mooi. Gentle Spirit is na een lange muziekcarrière zijn allereerste officiële album. Een dromerige melancholische en psychedelische rit van 78 minuten aan heerlijk lange gitaarsolo's en het oude Vox melatron orgelgeluid waar ik zo gek op ben. Ik vind het één groot eerbetoon aan de muziek die in de vroege jaren 70 gedraaid werd. Ok, het is hippiemuziek en niet het stevige werk waar ik normaal de voorkeur aan geef, maar man wat is dit een een heerlijk old-skool album! Het tweede album, Fanfare, is overigens ook een juweeltje!


#3 Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the infinite sadness.

Van alle CD's die ik bezit heb ik dit album toch wel het allermeest gedraaid. Het derde album van de alternatieve rockband Smashing Pumpkins uitgebracht in 1995. Een album wat ik een aantal keren moest luisteren voordat ik het op waarde wist te schatten. Ik werkte in dat jaar als beveiliger van een aantal heel belangrijke Nederlanders en leerde via collega René deze band kennen. Nachtdienst na nachtdienst luisterden we naar dit dubbelalbum met haar 24 nummers en probeerden ondertussen wakker te blijven. Ook zat het jarenlang standaard in mijn auto. Ondanks dat zanger Billy Corgan eigenlijk een verschrikkelijke zangstem heeft vind ik het niet vervelend om naar te luisteren. Het rauwe schrille geluid van Corgan is origineel en past goed bij de rake teksten en de melodieuze rock die afwisselend keihard en lekker rustig op het album staan. Favoriete nummers zijn onder andere (♫) 1979 en (♫) Tonight, Tonight, met een prachtige videoclip.

Na 4 prachtige albums begon het te rommelen binnen de band. Bassiste D'arcy verliet de band en na het 5e album hield ook gitarist James het voor gezien. The Pumpkins zijn daarna nooit meer het zelfde geweest. Overigens, door de titelsong, Ava Adore, van het 4e album Adore, besloot ik toen al dat dit best een heel mooie naam zou zijn voor een eventueel toekomstige dochter. Van alle albums draai ik Adore, Siamese Dream en Mellon Collie and the Infinite Sadness nog regelmatig even.



#2 Pink Floyd - Darkside of the Moon

Een liefhebber van progressieve rock moet natuurlijk een album van Pink Floyd in zijn lijst hebben staan. Van alle mooie albums die deze Britse supergroep heeft gemaakt, heb ik gekozen voor het tijdloze meesterwerk Dark Side of the Moon uit 1973. Dit is ook meteen hun meest commerciële album, dat zorgde voor de doorbraak bij het grote publiek. Roger Waters, de bassist van de band, componeerde bijna alle nummers en nam vanaf dat moment ook de leidende rol op zich. Ik houd van de bewustmakende en filosofische teksten van Waters. Ze gaan veelal over wereldproblemen als materialisme, de politiek, oorlog, de dood en geweld zonder daarin al te depressief te worden. Ze maken de luisteraar bewust van maatschappelijk opgedrongen angsten en twijfels en moedigen aan  verantwoordelijkheid te nemen voor je leven in plaats van je te laten afremmen door die angsten en twijfels, De muziek is voor die tijd ontzettend experimenteel en vooruitstrevend met klassieke rockcomposities, experimenten met geluidseffecten en loops. Peter Gilmour is een uitstekende zanger maar vooral zijn gitaarsolo's zijn werkelijk fantastisch. Het album is in feite één mooie lange song, maar uitschieters voor mij zijn de juweeltjes (♫) Breathe en (♫) Time. 

Na dit album begon het te rommelen binnen de band. Waters kreeg last van sterallures en legde de focus op solowerk. Na Dark side of the moon kwamen nog drie albums uit van de complete band, waarvan ik The Wall nog de sterkste vind. Daarna was het over en sluiten met Pink Floyd al zijn ze nooit officieel uit elkaar gegaan. Gilmour, Mason en Wright hebben het nog geprobeerd zonder Waters, maar persoonlijk vond ik dat ze nooit meer het niveau van de echte Floydsound benaderd hebben. Onlangs las ik dat er een nieuw album in de maak is, ook weer zonder Waters, die in oktober 2014 zal uitkomen. Ik ben benieuwd.



#1 Porcupine Tree - In Absentia

Ok, dit was wellicht nog de meest lastige keus. Ik ben een groot fan van de Britse progressieve rockband Porcupine Tree. De vroegere albums, zoals bijvoorbeeld (♫)  The Sky moves Sideways, doen me heel sterk denken aan Pink Floyd. Het nieuwere werk heeft weer sterke rock en metal invloeden en is wat steviger. Deze band heeft maar liefst 14 albums, 5 EP's en de nodige verzamelaars en live albums uitgebracht en ze zijn me bijna allemaal even dierbaar. Toch moet ik een keuze maken en dan kies ik voor het album In Absentia uit 2002. De band nam klassiek geschoolde jazzdrummer Gavin Harrisson aan als nieuwe aanwinst en man wat is die vent geweldig goed! Ooit heb ik voor mijn werk een half jaar in een Balkanland doorgebracht en dit album heeft me daar door menig eenzaam moment gesleept. De mooie balans tussen een zweverige sfeer en lekker stevig gitaar- en drumwerk maken dit een geweldig mooi en afwisselend album. Uitschieters zijn voor mij het prachtige (♫) Trains en (♫) Blackest Eyes. Als ik ze weer eens luister dan zie ik in gedachten weer even de kapotgeschoten huizen en heel mooie landschappen, en dan bekruipt me weer even een gevoel van ver weg met een gedachte aan thuis 

Ook live is de band fantastisch en ik heb ze dan ook al vele malen bezocht als ze een concert in Nederland verzorgden. Porcupine Tree is niet uit elkaar maar de bandleden zijn helaas al een hele tijd druk met andere zaken dan samen muziekmaken. Frontman Steven Wilson is werkelijk geniaal en een ware muzikale duizendpoot en heeft een heel scala aan side projecten en een aantal bijzonder mooie solo albums op zijn naam, ook mixt en produceert hij muziek voor andere bands, zoals bijvoorbeeld voor metal band Opeth.



#... Honourable mentions

Dan nog enkele eervolle vermeldingen, niet genoemd, maar heel vaak geluisterd.
  
* De Poole rock/progband Riverside met het mooie nummer (♫) The curtain falls.
* De Seatle grungeband Alice in Chains met het prachtige (♫) Nutshell. Deze mag op m'n begrafenis!
*De oude Radiohead, met het nummer dat altijd weer door m'n ziel snijdt.(♫)  How to disapear completely.
* Andy Shauf's (♫) The Magician klinkt heerlijk en doet me altijd denken aan Gilbert Sullivan.
* Het briljante nummer (♫) Deadhead van Devin Townsend in de live uitvoering.  Die stem komt uit z'n tenen!!
* Eén van de weinig vrouwelijke artiesten waar ik CD's van heb. Kate Bush met haar prachtige (♫)  Cloudbusting.  Als kind vond ik het al een mooi nummer met bijzondere clip. Later leerde ik pas wat er bedoeld werd met Cloudbusting en het verhaal daar rondom.



woensdag 1 oktober 2014








Mijn facebookvriendjes kennen de meeste van deze 'short stories' al, maar ik wilde ze toch nog even op deze blog delen met de andere meelezers. Enjoy! :)


 
Later..
"Pap! Ik wil later dierenarts, zanger én prof hockeyer worden, kan dat?"
Positief als altijd geef ik aan dat alles kan, maar als tip geef ik hem mee dat een vrouw en kinderen dan wel heel lastig gaan worden in verband met qualtity time. Hij denkt even na... "Ok, dan maar alleen dierenarts én prof hockeyer." Het is zo makkelijk.


Zielig
Ava bekijkt aandachtig een oudere heer die met krukken over straat loopt. Als deze meneer voorbij is haalt ze opgelucht adem, kijkt eerst samenzweerderig om zich heen en fluistert dan zachtjes dat ze dat zielig voor die meneer vindt en dat ze blij is dat haar opa niet op krukken loopt. Ik knik beamend en geef aan dat dit inderdaad wel heel zielig voor opa zou zijn. Ava trekt een wenkbrauw op. "Nou ook voor mij hoor!" "Met zo'n opa kun je toch niet vechten?"

Ruzie..
Jongens! (zucht) Jullie maken nog ruzie over de kleur van water!
"Pffffff hahahaha.. Papa.. Water heeft geen kleur!"
"Wellus! Wit!"

I rest my case..


Trots!
"Pap!! Ik heb de O gemaakt!!!"
Nu is dit op zich al een niet geringe prestatie voor een eerstejaars kleuter, echter deze enthousiaste kreet kwam vanaf het toilet. Tja... volgens mij moet je vader zijn om je daar trots over te voelen.


Sterrenspringen..
Een ijselijke kreet gevolgd door huilen, tranen, snottebellen, lichtelijke paniek en houtsplinters. Sterrenspringen + lattenbodems = slechte combinatie. Heel diepe zucht... Morgen maar weer naar de Gamma. ‪#‎waaromslopenkinderenaltijdalles‬


Vechten..
Dan zet ze haar allerliefste gezichtje op, compleet met grote bruine puppy ogen en wapperende wimpers en vraagt je dan vervolgens: "Pap, mag ik je na het eten nog heeeeeel even in elkaar slaan?" Wat zeg je dan he?!


Schoonmaaktip..
"Ja! Degene met de netste, schoonste en meest opgeruimde kamer krijgt morgen een gebakje uit school!" Meteen geef ik het goede voorbeeld door een plumeau driftig in het rond te zwaaien op 'the master bedroom' en geef aan dat ik het toch veel beter kan...
Het werkt!! Het werkt echt! Ze ruimen op en vinden het nog leuk ook! 


Poepje..
De hele straat geen water en dan hoor je vanaf het toilet "Papa!!! Hij doet het niet!!!" Tja, dan spoel je heel decadent ineens een drolletje weg met een fles spa.  


De Baas..
*loopt met oude cowboylaarsjes de trap op* "Mama! Van Papa mag ik wel deze laarsjes aan, want dan worden die nieuwe niet zo afgetrapt!" *doet armpjes over elkaar en kijkt hooghartig.* "En papa is natuurlijk wel de baas!"
Wie zou daar boven nu toch zo hard aan het lachen zijn?

vrijdag 26 september 2014

Sinds enige tijd heeft de buurt last van een paar moordlustige marters. Daar kwamen we vorige maand op een wel heel lugubere wijze achter toen ik ‘s ochtends twee onthoofde kipjes in de ren aantrof.  Eén van deze twee deftige dames woonde al bijna 8 jaar bij ons en was heel tam, dus dat deed me toch wel wat om haar dikke lijfje daar zo stijf in de modder te zien liggen. Vlug, voordat de kinderen iets door hadden, heb ik de slachtoffertjes uit de ren verwijderd, drie overgebleven zusters hevig overstuur achterlatend, en ze met weinig ceremonie in de groene bak gekieperd. ‘Maar dan?’ Schiet er door mee heen. ‘Wat doe je aan zo’n probleem?’ ‘En hoe vertel je het de kinderen’ Er niet omheen draaien vind ik vaak wel de beste aanpak…

Met veel huilen en snikken op de achtergrond, overleg ik met mijn vrouw de strategie. Een luikje voor het nachthok en dan gewoon elke avond afsluiten. De buren wisten nog iets met hoog frequent geluid, maar daar hadden de katten dan ook weer last van, dus liever niet. Ik ben van mening dat zo’n luikje prima werkt en zo ga ik het maar aanpakken. Sem is nog steeds ontroostbaar en wil met  een dikke snotneus en knalrode ogen weten wat nou precies een marter is en waarom die zo gemeen is. Ava vindt het zielig voor het kippetje, maar meer ook niet en gaat weer met haar popjes spelen. Ik zoek op de computer enkele plaatjes op van een steenmarter en ik zie aan Sem dat het monster dat zich in zijn hoofd had gevormd, niet overeenkomt met het wollige beestje op de foto. Ava kijkt ook even mee. “Best schattig” vindt ze. Sem lijkt geen tranen meer te hebben en legt zich nu ook maar neer bij het feit dat ook marters moeten eten. Alleen niet meer bij ons!

Zo houden we trouw elke avond onze kipjes veilig door het luikje dicht te doen en ze ’s ochtends weer in vrijheid te stellen, alleen gisteren avond zijn we dat “even” vergeten. Terwijl we op het punt staan om naar school te fietsen (alweer!) merk ik op dat de kipjes hun watersilo hebben omgegooid. Meteen als ik dat zeg schiet er een schrikgevoel door mijn buik en wil ik nog tegen Sem zeggen dat hij even hier moet blijven. Zijn kreten van verdriet vertellen me dat ik daar iets te laat mee ben. Weer hebben de monsters toegeslagen en net als de vorige keer liggen daar twee van onze kipjes, nu zonder koppies, respectloos in de modder gekwakt.  Kut! Is wat ik denk, maar natuurlijk niet hardop zeg. Ik houd een ontroostbare Semmie vast en kijk ondertussen hoe Ava er aan toe is. Gefascineerd zie ik haar kijken naar het plaats delict. “Wow! Sem! Z’n Kop is er helemaal af!” roept ze enthousiast uit. Sem begint nog harder te huilen. “Ava bedankt…” En zo staan we daar dan een tijdje.

Ik kijk op mijn horloge.. “we moeten echt gaan jongens!” roep ik ietwat gestrest. Plechtig beloof ik de kipjes een mooie begrafenis te geven als ik weer thuis ben. Sem huilt de hele weg naar school afwisselend zachtjes en dan weer heel hard. Meerdere keren verklaart hij de oorlog aan een stel moordlustige marters en pas als we onderweg vriendinnetje Britt tegenkomen wordt hij wat rustiger omdat hij toch ook wel iets spannends te vertellen heeft.

Aan Ava’s juf vertel ik wat we zojuist gezien hebben. “Voor het geval ze er nog iets over zegt” geef ik aan. Toch lijkt ze weinig onder de indruk als ze de klas in wandelt, een leesboekje uit een kist pakt en op haar stoeltje gaat zitten kletsen met haar vriendinnetjes.

Ik fiets maar heel rustig terug naar huis. Op mijn vrije dag een plaats delict bekijken, een forensisch onderzoek uitvoeren én een begrafenis verzorgen is niet wat ik voor vandaag in de planning had… 


woensdag 10 september 2014

Ava zit op de grond en maakt een prachtige piramide van de Hello Kitty duplo.  Sem zit over een grote map gebogen aan de tafel, een diepe zucht geeft aan hoe leuk hij dat vindt. Sem heeft voor de allereerste keer huiswerk en iedereen moet dat weten. Het zuchten en puffen gaat net zolang door tot Ava het opmerkt en vraagt wat er aan de hand is. “Ik heb heel veel huiswerk Ava! Wees jij maar blij dat jij dat nog niet hebt!” Is het antwoord. Ava haalt weinig onder de indruk haar schoudertjes op en stapelt weer een blokje op haar bouwsel. Het gezucht en gesteun gaat gewoon verder terwijl hij driftig in zijn map bladert. Het geheel maakt een 'bezige' indruk.

“Ik weet deze echt niet hoor Pap! Hij staat niet in de tekst!” Met een hulpeloze blik kijkt hij me aan.

Ik gluur over zijn schouder en ik zie een tiental vragen over een stukje tekst over luchtvaart. In de tekst zie ik al meteen het antwoord op zijn vraag en ik geef aan dat hij de tekst eerst maar eens goed moet lezen. Meer gezucht is het gevolg. “Jamaar ik heb de tekst al helemaal gelezen Pap!” Hij ziet aan mijn blik dat ik niet zomaar iets roep en op de Sem manier (gehaast, ongeduldig, rommelig) leest hij de tekst nog maar eens door. Met veel gevoel voor drama en gewapper met handen geeft hij wederom aan dat hij het echt nergens ziet staan.  Ik vertel hem het tweede stukje in de tekst nog eens rustig en goed te lezen en eindelijk ziet hij het dan ook! Blij pent hij het antwoord op en verdiept zich in de volgende vraag.

Exact hetzelfde tafereel als hierboven omschreven ontvouwt zich en wederom wendt hij zich tot zijn vader. “Het staat er nu echt niet in hoor pap!”.

Als ik vertel dat mijn ‘huiswerkbegeleiding’ hem een deel van zijn zakgeld gaat kosten als ík het antwoord wel in de tekst zie staan, geeft hij aan het toch nog even zelf te willen proberen. Ineens heeft hij toch op miraculeuze wijze ergens het geduld gevonden om de tekst van A tot Z uit te pluizen en zijn opdracht helemaal zelf én foutloos uit te voeren.

Pffffff… Klaar pap!” Mag ik dan nu nog heel even op de Wii?”

Na zoveel huiswerk heeft hij dat wel verdiend toch? ;)

vrijdag 5 september 2014

Vrijdagmiddag 14:45 uur. De laatste dag van de eerste schoolweek zit er bijna op. Op het schoolplein praat ik nog even met een aantal ouders en wacht ik tot Sem naar buiten komt. Vermoeid en met holle oogjes komt hij er even later aan gesjokt en gooit me zijn schooltas toe. Onderweg naar huis kletsen we gezellig over zijn schooldag. Als ik aan Sem vraag hoe het op school was, krijg ik doorgaans een standaard “ohw.. wel goed hoor” dus stel ik gerichte vragen als “Wat was vandaag nou het allerleukste?” en “Waar heb je het hardst om moeten lachen?”.  Zo krijg ik een helder beeld van hoe zijn dag in groep 6 verlopen is en ook van alle perikelen binnen het sociale gebeuren, buiten de lessen om.

Op mijn vraag naar zijn minder leuke ervaringen vandaag was er allereerst een heel relaas over een ruzie tussen zijn twee beste vrienden waar hij zomaar even in betrokken werd. Dat dit hem echt hoog zat was aan alles te merken. Toen dat de wereld uit was, meldde hij tussen neus en lippen door nog iets over een oefening die de juf deed met de klas om rustig van te worden. Iets met de ogen dicht stil zitten en denken aan beelden enzo, iets met een strand en bomen. “En daar word je dan rustig van!” vervolgt hij met rollende ogen en een diepe zucht.

Wauw echt?” riep ik. Mijn interesse was meteen gewekt. Ik vertelde hem dat zoiets een geleide meditatie heet en dat dit goed voor kinderen is. Onlangs had ik in een artikel al eens gelezen dat een meditatie bij kinderen voor de nodige ontspanning kan zorgen, maar ook dat het de creativiteit en leergierigheid bij kinderen verhoogt. Het geeft ze innerlijke rust en véél meer zelfvertrouwen. Dus ik was meteen enthousiast.

Wat goed dat de juf dit doet!” geef ik aan.  Aan zijn opgetrokken wenkbrauw is te zien dat hij mijn enthousiasme geenszins deelt. “Hrmpff.. weet je hoe lang we stil hebben moeten zitten?” moppert hij verbolgen. “Wel een half uur!!” Ik probeer hem nog wijs te maken dat meditatie je tijdsbesef soms in de war kan schoppen, maar daar wil hij niets van weten. “Ik heb op de klok gekeken pap. Het was écht een half uur hoor!

Ik vertel hem dat ik aan het einde van de yoga les ook altijd iets soortgelijks doe en dat ik daar heel ontspannen van word. “Misschien moet je het gewoon eens wat vaker proberen Sem”.  Hij kijkt me aan alsof hij in een citroen gehapt heeft. “Dat denk ik niet hoor pap!” “Van al dat stilzitten met m’n ogen dicht, raak ik juist gestrest!

Ik geef het maar op... Succes Juf! ;)


woensdag 3 september 2014

Beste ‪‎PostNL,
Bij controle van de track & trace code van een verstuurde internetbestelling, zag ik tot mijn verbazing op uw website staan dat het door mij verwachte pakket vandaag om exact 09:16 uur bezorgd zou zijn. Laat ik nou om 09:16 uur gewoon thuis geweest zijn. Ook geen gebruikelijk PostNL briefje, geen buren met een pakketje, dus maar eens met de post gebeld. Drie wachtenden, een mooi muziekje en enkele euro’s aan telefoonkosten verder, krijg ik een overduidelijk Hindoestaanse dame aan de telefoon. Ik geef haar mijn track & trace code en leg haar de situatie in het kort uit. Ze ratelt iets in lastig verstaanbaar Nederlands over procedures en geeft aan dat mijn pakket inderdaad bezorgd is. Ik geef nogmaals aan dat ik toch echt niets heb gekregen en ook de buren niet. Gek genoeg is een “Ja meneer, jammer... dan moet u de volgende keer het pakket verzekerd laten versturen. Want nu kunnen wij niks voor u doen.” het zakelijke en geheel niet empatische antwoord dat ik daarop krijg.

Ik geef aan dat dit allemaal wel zo kan zijn, maar dat we hier wel een vreemde zaak hebben. Namelijk niet zomaar een weggeraakt poststuk, maar het vaststaande feit dat een postbezorger een pakket bewust op de status bezorgd zet, met nota bene een specifiek tijdstip, en dat er gewoon helemaal niets bezorgd is. Niet bij de buren en niet bij ons. Geen gebruikelijk Post.nl briefje in de brievenbus. NIKS! Dat was ze dan met me eens, gelukkig, dus ik zou doorverbonden worden naar een klachten afdeling om daar mijn ‪‎klacht neer te kunnen leggen.

Wederom drie wachtenden, een mooi muziekje en nog meer euro’s aan telefoonkosten verder kreeg ik iemand van de klachtenlijn aan de telefoon. Groot is mijn verbazing en frustratie als ik meen de stem van dezelfde Hindoestaanse dame te herkennen. Ik voelde me echt nogal voor de gek gehouden, dus ik vroeg of ik haar net toevallig ook aan de telefoon had en of ze een grap met me uithaalde. Daar raakte ze nogal geïrriteerd over. "Ja kom nou", geef ik aan... "U verbindt me door met de klachten afdeling en dan krijg ik gewoon na drie wachtenden U weer aan de telefoon, maar nu namens de klachtenlijn." Dat had volgens mevrouw iets te maken met een ander telefoonnummer. Maar ze begreep de verwarring. Nou, volgens mij begreep ze die niet! Een bijzonder vreemd gedoe allemaal.

Na wederom wat geratel over procedures en het feit dat ik mogelijk niets meer van mijn klacht zou horen, maar dat wél intern gekeken zou gaan worden hoe in het vervolg de service verbeterd kon worden, vroeg deze dame mij of ik nog vragen had. Dat was het? Daar was de kous mee af? Vragen had ik inderdaad. En in feite waren dat er nog meer dan voordat ik uw servicenummer belde. Ik had in elk geval al door dat ik zo niet veel verder kwam.

Beste PostNL. Het lijkt me vrij logisch en voor de hand liggend dat de postbezorger. De dame die altijd (naar volle tevredenheid) onze pakjes brengt, u haarfijn kan uitleggen wat ze met ons pakje gedaan heeft. Lijkt me ook dat u geen enkele privacyregel schendt door dit vervolgens gewoon weer met uw klant terug te koppelen teneinde een bepaalde zekerheid te geven. Tevens wil ik u meegeven dat ik behoorlijk ‪‎ontevreden ben over de wijze waarop mensen te woord worden gestaan. Zakelijk en zonder enig begrip en emotie smijten met onlogische procedures. Dáár kunt u in elk geval wel iets verbeteren!

‪#‎bureaucratisch (bijv.naamw): is een organisatiestructuur die gekenmerkt wordt door starre, ingewikkelde en aan regels onderheven procedures, verdeling van verantwoordelijkheid, hiërarchie en onpersoonlijke relaties.

Update:  PostNL, Een dag verder en toevallig spreek ik zojuist onze vaste bezorgster. Zij geeft aan gisteren helemaal niets te hebben bezorgd en wel in de buurt te hebben gereden. De gang van zaken bevreemde haar ook. Ze gaf aan dat mogelijk DHL ook bezorgt voor PostNL. Zo ben IK al weer een stapje verder... Nu zijn jullie aan zet.  ;)

Update 2 PostNL, Dik drie weken later en nog steeds geen pakketje. De webcare via facebook was zeer behulpzaam in onder andere de registratie van ons probleem, maar een indicatie van waar nou mijn pakje is gebleven heb ik nog steeds niet. 

zaterdag 23 augustus 2014

Sammie is kampioen in de weg lopen. Ook nu weer breek ik bijna mijn nek over die rotkat. Met een enigszins verhoogde hartslag maak ik hem uit voor alles wat mooi en lelijk is. Sammie likt zijn poot en kijkt met een arrogante blik heel beschuldigend terug. Ava vraagt me of dat niet heel zielig is voor Sammie dat ik hem lelijk noem en samen kijken we even naar Sammie. Echt een knappe kat is het nooit geweest en ook ouderdom, een buitenleven en de vele gevechten die hij heeft geleverd hebben in negatieve zin hun bijdrage geleverd aan zijn uiterlijk. “Tja, het is toch zo?” zeg ik tegen Ava terwijl ik verontschuldigend mijn schouders ophaal.

“Bovendien…” geef ik aan. “Verstaan poesjes de mensentaal helemaal niet, dus kun je hem eigenlijk alles noemen wat je wilt.” Ik voorzie het geheel van een dosis humor door te beweren dat als je heel lelijke dingen op een heel lieve manier zegt, Sammie dat alleen maar leuk vindt, omdat hij toch niet weet wat je zegt.

Daar moet ze even over nadenken en ik zie een geniepige grijns op haar gezichtje verschijnen. Samen zetten we onze liefste stemmetjes op en schelden Sammie helemaal stijf. Dit leidt tot grote hilariteit als blijkt dat papa gelijk heeft. Sammie geniet met volle teugen van deze plotselinge aandacht.  Hij spint, hij knijpt zijn oogjes dicht en trappelt met zijn pootjes terwijl Ava hem over zijn oude bolletje aait  en hem ondertussen poeslief voor ‘lelijke, oude, vieze, stinkpoes’ uitmaakt.

Nadat we zijn uitgelachen geef ik nog wel even uitdrukkelijk aan dat dit alleen bij onze eigen poesjes werkt. Je weet tenslotte maar nooit wie wat precies verstaat… 

dinsdag 12 augustus 2014

Sem wil in plaats van altijd maar naar Frankrijk, eens heel graag een rondreis maken door Amerika. Mama stelt voor dat Sem dan maar heel goed zijn best moet gaan doen op school, zodat hij later een goede baan heeft en de hele familie op een vakantie naar Amerika kan trakteren. Sem zegt al heel lang dat hij graag dierenarts worden. Dat moet dan wel lukken met die vakantie.

Mama vraagt aan Ava wat zij later wil worden en zonder na te denken flapt ze er direct uit dat ze later moeder wil worden. Mama lacht en zegt dat zij ook moeder is, maar daar ook nog gewoon een baan bij heeft.

“Ohwja!” zegt Ava blij. “Dan word ik moeder én Prinses!”


vrijdag 8 augustus 2014

Ava is een echte dierenvriend. Alles is lief en schattig. Alleen spinnen niet, die zijn eng! Maar als papa een spin van haar kamer moet halen, vraagt ze altijd wel of ik hem dan buiten weer voorzichtig los wil laten, want straks heeft die spin een kindje die thuis op haar wacht. Ava houdt erg van beestjes, alleen nu even niet.  Woest stampt ze door de tuin. Donkere oogjes staan op onweer en ze moppert dat het een lieve lust is.

Heel begrijpelijk hoor. Van de buurvrouw kreeg ze onlangs haar eigen aardbeienplantje en die werd door haar, als een heuse beroepshovenier, tot in de puntjes verzorgd. Erg trots was ze dan ook toen we van de vakantie thuis kwamen en één mooie rode aardbei aan haar plantje zagen hangen. Onze suggestie om deze dan maar lekker op te eten werd met een driftig nee beantwoord. De aardbei moest nog ietsje groter worden, want dan zou die nog lekkerder smaken!

Iets of iemand had daar een heel ander idee bij, want nu hangt er nog maar een snotterig klein stukje uitgeholde aardbei aan het plantje. Ava is boos. Heel boos. Tranen branden achter haar oogjes en ze eist een verklaring. Ik geef aan dat ik denk dat er een slak verantwoordelijk is voor deze snode daad.

“Ik wil nu die rotslak vinden!” Moordlust in haar blik.

Ik begrijp haar woede volledig en samen gaan we op zoek naar een slak met een heel dikke buik en rode lipjes.


dinsdag 5 augustus 2014

De zon werpt voorzichtig zijn eerste stralen op de aarde. Een mok dampende koffie staat naast me op de tuintafel. Ik zit op een tuinstoel zonder kussen. Mijn armen om mijn knieën geslagen. Ik kijk even naar mijn zongebruinde voeten met daarop een witte streep van mijn slippers en ik wrijf de slaap uit mijn ogen. De tuin is een oerwoud, daar moet ik echt wat aan doen deze week. Een diepe zucht. Iedereen slaapt hier nog, maar mij lukt dat niet meer. Mensen stappen in hun auto en gaan naar hun werk. Iemand zet een container aan de weg. Is het vandaag de groene of de grijze? Dat rotkind van de overburen is weer aan het krijsen. Allemaal geluiden die heel normaal zijn in een woonwijk, maar nu irriteren ze me.

Een woonwijk.. dicht op elkaar gebouwde blokken met afgebakende stukjes grond. Het bruist. Het is levendig. Het is beklemmend. Kun je heimwee hebben naar een plekje waar je maar een paar weekjes per jaar komt? Zo voelt dat nu wel even.

Ik ga straks eerst maar weer wat staatsloten kopen.


StatCounter

Follow me on Twitter!