zaterdag 23 augustus 2014

Sammie is kampioen in de weg lopen. Ook nu weer breek ik bijna mijn nek over die rotkat. Met een enigszins verhoogde hartslag maak ik hem uit voor alles wat mooi en lelijk is. Sammie likt zijn poot en kijkt met een arrogante blik heel beschuldigend terug. Ava vraagt me of dat niet heel zielig is voor Sammie dat ik hem lelijk noem en samen kijken we even naar Sammie. Echt een knappe kat is het nooit geweest en ook ouderdom, een buitenleven en de vele gevechten die hij heeft geleverd hebben in negatieve zin hun bijdrage geleverd aan zijn uiterlijk. “Tja, het is toch zo?” zeg ik tegen Ava terwijl ik verontschuldigend mijn schouders ophaal.

“Bovendien…” geef ik aan. “Verstaan poesjes de mensentaal helemaal niet, dus kun je hem eigenlijk alles noemen wat je wilt.” Ik voorzie het geheel van een dosis humor door te beweren dat als je heel lelijke dingen op een heel lieve manier zegt, Sammie dat alleen maar leuk vindt, omdat hij toch niet weet wat je zegt.

Daar moet ze even over nadenken en ik zie een geniepige grijns op haar gezichtje verschijnen. Samen zetten we onze liefste stemmetjes op en schelden Sammie helemaal stijf. Dit leidt tot grote hilariteit als blijkt dat papa gelijk heeft. Sammie geniet met volle teugen van deze plotselinge aandacht.  Hij spint, hij knijpt zijn oogjes dicht en trappelt met zijn pootjes terwijl Ava hem over zijn oude bolletje aait  en hem ondertussen poeslief voor ‘lelijke, oude, vieze, stinkpoes’ uitmaakt.

Nadat we zijn uitgelachen geef ik nog wel even uitdrukkelijk aan dat dit alleen bij onze eigen poesjes werkt. Je weet tenslotte maar nooit wie wat precies verstaat… 

0 comments:

Een reactie posten

StatCounter

Follow me on Twitter!