vrijdag 8 augustus 2014

Ava is een echte dierenvriend. Alles is lief en schattig. Alleen spinnen niet, die zijn eng! Maar als papa een spin van haar kamer moet halen, vraagt ze altijd wel of ik hem dan buiten weer voorzichtig los wil laten, want straks heeft die spin een kindje die thuis op haar wacht. Ava houdt erg van beestjes, alleen nu even niet.  Woest stampt ze door de tuin. Donkere oogjes staan op onweer en ze moppert dat het een lieve lust is.

Heel begrijpelijk hoor. Van de buurvrouw kreeg ze onlangs haar eigen aardbeienplantje en die werd door haar, als een heuse beroepshovenier, tot in de puntjes verzorgd. Erg trots was ze dan ook toen we van de vakantie thuis kwamen en één mooie rode aardbei aan haar plantje zagen hangen. Onze suggestie om deze dan maar lekker op te eten werd met een driftig nee beantwoord. De aardbei moest nog ietsje groter worden, want dan zou die nog lekkerder smaken!

Iets of iemand had daar een heel ander idee bij, want nu hangt er nog maar een snotterig klein stukje uitgeholde aardbei aan het plantje. Ava is boos. Heel boos. Tranen branden achter haar oogjes en ze eist een verklaring. Ik geef aan dat ik denk dat er een slak verantwoordelijk is voor deze snode daad.

“Ik wil nu die rotslak vinden!” Moordlust in haar blik.

Ik begrijp haar woede volledig en samen gaan we op zoek naar een slak met een heel dikke buik en rode lipjes.


0 comments:

Een reactie posten

StatCounter

Follow me on Twitter!