Ava is een echte dierenvriend. Alles is lief en schattig.
Alleen spinnen niet, die zijn eng! Maar als papa een spin van haar kamer moet
halen, vraagt ze altijd wel of ik hem dan buiten weer voorzichtig los wil
laten, want straks heeft die spin een kindje die thuis op haar wacht. Ava houdt
erg van beestjes, alleen nu even niet. Woest stampt ze door de tuin.
Donkere oogjes staan op onweer en ze moppert dat het een lieve lust is.
Heel begrijpelijk hoor. Van de buurvrouw kreeg ze onlangs
haar eigen aardbeienplantje en die werd door haar, als een heuse
beroepshovenier, tot in de puntjes verzorgd. Erg trots was ze dan ook toen we
van de vakantie thuis kwamen en één mooie rode aardbei aan haar plantje zagen
hangen. Onze suggestie om deze dan maar lekker op te eten werd met een driftig
nee beantwoord. De aardbei moest nog ietsje groter worden, want dan zou die nog
lekkerder smaken!
Iets of iemand had daar een heel ander idee bij, want nu
hangt er nog maar een snotterig klein stukje uitgeholde aardbei aan het
plantje. Ava is boos. Heel boos. Tranen branden achter haar oogjes en ze eist
een verklaring. Ik geef aan dat ik denk dat er een slak verantwoordelijk is
voor deze snode daad.
“Ik wil nu die rotslak vinden!” Moordlust in haar blik.
Ik begrijp haar woede volledig en samen gaan we op zoek naar
een slak met een heel dikke buik en rode lipjes.
0 comments:
Een reactie posten