Ik zie hem nog zitten. 4 jaar,
blonde krullen, een dikke traanrand in zijn oogjes. Ik heb hem zojuist verteld
waar zijn stukje vlees van gemaakt is. Hij vroeg er zelf om hoor! En ik ga dan ook
niet liegen of er een mooi Disney verhaal van maken. Een stukje vlees komt van
de koe! “Maken ze die koe dan dood?” wilde
hij weten. Ik knikte en daar werd hij even heel verdrietig om. “Dan wil ik nooit meer vlees!” riep hij boos.
Nu hebben heel veel kinderen zo’n momentje, maar Sem hield die belofte. En dat vond ik mooi! Dat hij zo jong al zo stellig een keuze maakt en daar helemaal achter staat. Daar kan ik alleen maar respect voor hebben. Vanaf
die dag heeft hij geen vlees meer aangeraakt en werd er ineens ook heel anders
gekookt, want een vegetariër heeft andere behoeften. En als je dan zo wat
leest en je wat meer gaat verdiepen, dan kom je er achter dat het eigenlijk
helemaal niet zo slecht is om geen vlees te eten. Integendeel zelfs. Wij zijn
allemaal mee gaan doen met Sem en dat ging ons beter af dan ik verwacht had. Heel
af en toe een stukje vlees vind ik nog steeds wel lekker hoor, maar die zijn per
jaar op één hand te tellen.
We zijn inmiddels 8 jaar
verder. Een grote vent van 12 is hij nu. Een puber. Zich druk makend om van
alles en nog wat, bezig met zijn uiterlijk en reputatie, veel waarde hechtend
aan de mogelijke mening van anderen. Maar nog steeds is hij hier niet van af te
brengen, wat een ander er ook van vindt of denkt. Sem is een vegetariër en is daar trots op! Hij
is eigenlijk alleen nog maar stelliger. Zelfs geen snoep, “want daar zit varkensgelatine in!” Nog steeds kan hij zich woest
maken als er, zoals onlangs weer eens, een slachthuis schandaal in het nieuws
is. Daar heeft hij het dan weer even heel moeilijk mee. “Waarom doen mensen dat bij dieren? Ik snap niet hoe je dat kunt doen
en ’s nachts lekker kunt slapen?” geeft hij gefrustreerd aan. Ik kan niet anders dan hem gelijk geven. “Maar… “ vertel ik hem dan. “er zijn mensen die wegkijken en hun kop in
het zand steken” “En er zijn mensen
zoals jij, die hun gedachten omzetten in daden”. “En juist die mensen maken het verschil in de wereld!”.
Daar moest ik vandaag aan denken toen ik op mijn fiets een stilstaande veewagen passeerde. Over mijn kop
in het zand steken, want kijken wilde ik eigenlijk niet. Maar toch deed ik het.
Het was een vrachtwagen volgeladen met koeien. Hoeven die schraapten over de houten bodem, hier
en daar gesnuif, een dikke natte neus die door een luchtgat naar buiten piepte. Heel
even keek ik in een paar koeienogen. Keek ik recht in de ziel van een prachtig
lief dier dat misschien nog een uur te leven had.
Sem wat ben je een mooi wijs
mens en wat ben ik ontzettend trots op je…