Ze zijn al hartsvriendinnen
vanaf de allereerste dag in groep 1. “Pap!
Dit is Anna!” Ik hoor het haar zo weer zeggen. Twee piepkleine hummels, hand in
hand. Duo Penotti, zeggen we altijd voor de grap. Ava met haar donkere haar en ditto
oogjes, Anna hoogblond met blauwe kijkers. Elke dag zien ze elkaar op school, maar het
liefst zien ze elkaar na school ook nog elke dag en ze vervelen zich nooit. Ook vandaag is Anna er weer.
Ze zijn de hele middag buiten geweest, maar komen dan ineens naar binnen om
een tekening te maken. Met rooie wangetjes zitten ze, met hun jas nog aan,
driftig te kleuren en zachtjes te smoezen. Als ik een wenkbrauw optrek beginnen
ze te lachen. “Niet zeggen hoor An!” Als ik langsloop zie ik twee mooie tekeningen.
Bovenaan beide kunstwerken staat het woord SORRY
gekrast. Ik begin ook te grijnzen. “Wie
hebben jullie dan boos gemaakt?” wil ik met een lach weten. Ava kijkt
ondeugend, Anna een beetje schuldbewust.
“Ok pap, niet boos worden, maar we hebben belletje geleld!”
Aan mijn gezicht ziet ze al
dat ze daar mee wegkomen en samen moeten we even lachen. Ik vertel dat ik dit vroeger ook wel heel
grappig vond en dát vinden ze mooi hoor! “Maar
voor wie is die tekening dan?” vraag ik nu wel heel nieuwsgierig. Beide
gezichtjes betrekken een beetje.
“Nou we zagen een heeeel oud opaatje de deur open doen en dat vonden we
zielig!” Ik kan zien dat ze er oprecht spijt van hebben. “Anna vond het vooral zielig omdat hij zo
langzaam naar de deur liep.” Ava knikt instemmend. Ik vertel de meiden dat ik dat
heel lief van ze vind en dat deze meneer misschien best nog wel kan lachen om
dat grapje als hij die mooie tekeningen ziet. Dat lucht iets op. Al gauw zie ik Duo Penotti weer weghuppelen met hun tekeningen.
Niet veel later doe ik de deur open
omdat er wordt aangebeld. Natuurlijk staat daar niemand…