De zon werpt voorzichtig zijn
eerste stralen op de aarde. Een mok dampende koffie staat naast me op de tuintafel.
Ik zit op een tuinstoel zonder kussen. Mijn armen om mijn knieën geslagen. Ik
kijk even naar mijn zongebruinde voeten met daarop een witte streep van mijn
slippers en ik wrijf de slaap uit mijn ogen. De tuin is een oerwoud, daar moet
ik echt wat aan doen deze week. Een diepe zucht. Iedereen slaapt hier nog, maar mij lukt dat
niet meer. Mensen stappen in hun auto en gaan naar hun werk. Iemand zet een
container aan de weg. Is het vandaag de groene of de grijze? Dat rotkind van de
overburen is weer aan het krijsen. Allemaal geluiden die heel normaal zijn in
een woonwijk, maar nu irriteren ze me.
Een woonwijk.. dicht op elkaar
gebouwde blokken met afgebakende stukjes grond. Het bruist. Het is levendig. Het
is beklemmend. Kun je heimwee hebben naar een
plekje waar je maar een paar weekjes per jaar komt? Zo voelt dat nu wel even.
Ik ga straks eerst maar weer wat
staatsloten kopen.
0 comments:
Een reactie posten