Maestro... Musica!

Op facebook werd ik weer eens genomineerd om iets delen met mijn digivriendjes en dan vervolgens een ander te nomineren dit ook te doen. Nu heb ik enorm de pest aan al die stomme nominaties en doe ik daar dan lekker eigenwijs niet aan mee, maar dit verzoek was er wel één die in mijn gedachten bleef. Ik werd namelijk gevraagd mijn muziek album top zoveel te delen. En muziek is, na voedsel, wat te drinken en mijn gezin, een van de belangrijkste dingen voor mij. Muziek is de blikopener van de ziel. Daarom besloot ik deze 'opdracht' aan te nemen en een top 5 samen te stellen van albums die op de één of andere manier bijzonder voor me zijn. Deze deel ik dan bewust niet niet op facebook maar op mijn persoonlijke Blog. Zo blijf ik toch nog trouw aan mijn principes! :P

Met een heel brede smaak en een enorme diversiteit aan muziek was dit overigens geen gemakkelijke opgave, maar voor de geïnteresseerden, here goes...

#5 Nirvana - Nevermind.

Op de vijfde plaats heb ik het album Nevermind van de Amerikaanse grungetopper Nirvana. Als ik aan Nirvana denk, dan ga ik met een nostalgische zucht een groot aantal jaren terug in de tijd, naar 1989 om precies te zijn. Op 4 november in dit jaartal bezocht ik als heel jong mannetje de Gigant in Apeldoorn om daar het optreden van twee relatief onbekende rockbands te bekijken. Het was Tad met in het voorprogramma niemand minder dan Nirvana met hun debuutalbum Bleach en de entreeprijs was maar liefst 10 gulden. Het was niet eens zo zeer de muziek, maar meer de spanning van het moment die het voor mij toen zo bijzonder maakte. Het donkere rokerige zaaltje, de algehele sfeer, mijn jonge leeftijd, bijzonder weinig mensen en een heel boze Kurt Cobain die enorm baalde van zijn apparatuur en het na een aantal nummers al voor gezien hield en zijn spullen begon te vernielen. Wist ik veel.. ik dacht dat dit bij de rockscene hoorde.

Het album Bleach was OK, maar niet hoogstaand. Pas nadat drummer Dave Grohl zich bij de band voegde en in 1991 hun grote doorbraak kwam met het album Nevermind werd ik een fan. Doordat Nirvana en andere Seattle grungebands als Peal Jam en Alice in Chains commercieel doorbraken, werd het genre in één klap uit de underground gehaald. Helaas, 3 jaar later, op het hoogtepunt van zijn succes, pleegde Kurt Cobain zelfmoord. Zijn afscheidsbrief sloot hij af met: I don't have the passion anymore, and so remember, it's better to burn out than to fade away.

De CD ken ik van binnen en van buiten met als persoonlijke favoriet het nummer (♫) Lithium. Zo af en toe heb ik de CD nog wel eens in de auto aan. Alleen Ava kan het waarderen. Lekker samen keihard meezingen in de auto. "I'm so happy, 'cause today I found my friends, they're in my head."

#4 Jonathan Wilson - Gentle Spirit

Dit album heb ik gekozen puur en alleen omdat ik het op muzikaal gebied een erg mooi album vind én omdat ik een zwak heb voor Jonathan Wilson, een vriendelijke en verlegen hippie met lange vettige haren, die stottert als hij praat, maar als hij zingt is daar helemaal niets meer van te horen. Wilson is een multi-instrumentalist en is op dit album te horen op de gitaar, op het klassieke melatron orgel, de piano, percussie en op keyboard. Niet alleen zingt en schrijft hij zijn muziek zelf, hij produceert het ook nog eens zelf in zijn eigen studio vol met vintage instrumenten en antieke opname materialen, hetgeen ook duidelijk terug te horen is in het heerlijk typische 70s geluid waarin invloeden van artiesten als Neil Young, Santana en Pink Floyd terug te horen zijn. Er staan, vind ik, geen minder mooie nummers op dit album, maar de bijzondere uitschieters zijn (♫) Desert Raven en (♫) The way I feel.

Wilson heeft een erg fijne stem en zijn relaxte welhaast lome manier van gitaarspelen is erg mooi. Gentle Spirit is na een lange muziekcarrière zijn allereerste officiële album. Een dromerige melancholische en psychedelische rit van 78 minuten aan heerlijk lange gitaarsolo's en het oude Vox melatron orgelgeluid waar ik zo gek op ben. Ik vind het één groot eerbetoon aan de muziek die in de vroege jaren 70 gedraaid werd. Ok, het is hippiemuziek en niet het stevige werk waar ik normaal de voorkeur aan geef, maar man wat is dit een een heerlijk old-skool album! Het tweede album, Fanfare, is overigens ook een juweeltje!

#3 Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the infinite sadness.

Van alle CD's die ik bezit heb ik dit album toch wel het allermeest gedraaid. Het derde album van de alternatieve rockband Smashing Pumpkins uitgebracht in 1995. Een album wat ik een aantal keren moest luisteren voordat ik het op waarde wist te schatten. Ik werkte in dat jaar als beveiliger van een aantal heel belangrijke Nederlanders en leerde via collega René deze band kennen. Nachtdienst na nachtdienst luisterden we naar dit dubbelalbum met haar 24 nummers en probeerden ondertussen wakker te blijven. Ook zat het jarenlang standaard in mijn auto. Ondanks dat zanger Billy Corgan eigenlijk een verschrikkelijke zangstem heeft vind ik het niet vervelend om naar te luisteren. Het rauwe schrille geluid van Corgan is origineel en past goed bij de rake teksten en de melodieuze rock die afwisselend keihard en lekker rustig op het album staan. Favoriete nummers zijn onder andere (♫) 1979 en (♫) Tonight, Tonight, met een prachtige videoclip.

Na 4 prachtige albums begon het te rommelen binnen de band. Bassiste D'arcy verliet de band en na het 5e album hield ook gitarist James het voor gezien. The Pumpkins zijn daarna nooit meer het zelfde geweest. Overigens, door de titelsong, Ava Adore, van het 4e album Adore, besloot ik toen al dat dit best een heel mooie naam zou zijn voor een eventueel toekomstige dochter. Van alle albums draai ik Adore, Siamese Dream en Mellon Collie and the Infinite Sadness nog regelmatig even.

#2 Pink Floyd - Darkside of the Moon

Een liefhebber van progressieve rock moet natuurlijk een album van Pink Floyd in zijn lijst hebben staan. Van alle mooie albums die deze Britse supergroep heeft gemaakt, heb ik gekozen voor het tijdloze meesterwerk Dark Side of the Moon uit 1973. Dit is ook meteen hun meest commerciële album, dat zorgde voor de doorbraak bij het grote publiek. Roger Waters, de bassist van de band, componeerde bijna alle nummers en nam vanaf dat moment ook de leidende rol op zich. Ik houd van de bewustmakende en filosofische teksten van Waters. Ze gaan veelal over wereldproblemen als materialisme, de politiek, oorlog, de dood en geweld zonder daarin al te depressief te worden. Ze maken de luisteraar bewust van maatschappelijk opgedrongen angsten en twijfels en moedigen aan  verantwoordelijkheid te nemen voor je leven in plaats van je te laten afremmen door die angsten en twijfels, De muziek is voor die tijd ontzettend experimenteel en vooruitstrevend met klassieke rockcomposities, experimenten met geluidseffecten en loops. Peter Gilmour is een uitstekende zanger maar vooral zijn gitaarsolo's zijn werkelijk fantastisch. Het album is in feite één mooie lange song, maar uitschieters voor mij zijn de juweeltjes (♫) Breathe en (♫) Time. 

Na dit album begon het te rommelen binnen de band. Waters kreeg last van sterallures en legde de focus op solowerk. Na Dark side of the moon kwamen nog drie albums uit van de complete band, waarvan ik The Wall nog de sterkste vind. Daarna was het over en sluiten met Pink Floyd al zijn ze nooit officieel uit elkaar gegaan. Gilmour, Mason en Wright hebben het nog geprobeerd zonder Waters, maar persoonlijk vond ik dat ze nooit meer het niveau van de echte Floydsound benaderd hebben. Onlangs las ik dat er een nieuw album in de maak is, ook weer zonder Waters, die in oktober 2014 zal uitkomen. Ik ben benieuwd.

#1 Porcupine Tree - In Absentia

Ok, dit was wellicht nog de meest lastige keus. Ik ben een groot fan van de Britse progressieve rockband Porcupine Tree. De vroegere albums, zoals bijvoorbeeld (♫)  The Sky moves Sideways, doen me heel sterk denken aan Pink Floyd. Het nieuwere werk heeft weer sterke rock en metal invloeden en is wat steviger. Deze band heeft maar liefst 14 albums, 5 EP's en de nodige verzamelaars en live albums uitgebracht en ze zijn me bijna allemaal even dierbaar. Toch moet ik een keuze maken en dan kies ik voor het album In Absentia uit 2002. De band nam klassiek geschoolde jazzdrummer Gavin Harrisson aan als nieuwe aanwinst en man wat is die vent geweldig goed! Ooit heb ik voor mijn werk een half jaar in een Balkanland doorgebracht en dit album heeft me daar door menig eenzaam moment gesleept. De mooie balans tussen een zweverige sfeer en lekker stevig gitaar- en drumwerk maken dit een geweldig mooi en afwisselend album. Uitschieters zijn voor mij het prachtige (♫) Trains en (♫) Blackest Eyes. Als ik ze weer eens luister dan zie ik in gedachten weer even de kapotgeschoten huizen en heel mooie landschappen, en dan bekruipt me weer even een gevoel van ver weg met een gedachte aan thuis 

Ook live is de band fantastisch en ik heb ze dan ook al vele malen bezocht als ze een concert in Nederland verzorgden. Porcupine Tree is niet uit elkaar maar de bandleden zijn helaas al een hele tijd druk met andere zaken dan samen muziekmaken. Frontman Steven Wilson is werkelijk geniaal en een ware muzikale duizendpoot en heeft een heel scala aan side projecten en een aantal bijzonder mooie solo albums op zijn naam, ook mixt en produceert hij muziek voor andere bands, zoals bijvoorbeeld voor metal band Opeth.

#... Honourable mentions

Dan nog enkele eervolle vermeldingen, niet genoemd, maar heel vaak geluisterd.
  
* De Poole rock/progband Riverside met het mooie nummer (♫) The curtain falls.
* De Seatle grungeband Alice in Chains met het prachtige (♫) Nutshell. Deze mag op m'n begrafenis!
*De oude Radiohead, met het nummer dat altijd weer door m'n ziel snijdt.(♫)  How to disapear completely.
* Andy Shauf's (♫) The Magician klinkt heerlijk en doet me altijd denken aan Gilbert Sullivan.
* Het briljante nummer (♫) Deadhead van Devin Townsend in de live uitvoering.  Die stem komt uit z'n tenen!!
* Eén van de weinig vrouwelijke artiesten waar ik CD's van heb. Kate Bush met haar prachtige (♫)  Cloudbusting.  Als kind vond ik het al een mooi nummer met bijzondere clip. Later leerde ik pas wat er bedoeld werd met Cloudbusting en het verhaal daar rondom.