Links en rechts glibberen ze me voorbij. Een doffe, luide ‘OEFFH!’ klinkt als een man enkele meters voor me tegen de klinkers smakt, zijn adem door de val naar hard buiten blazend. Zijn fietslamp versplintert bij de val en een mandarijntje rolt uit zijn tas. Als ik stop om te vragen hoe het gaat voel ik pas echt hoe glad het is en meteen maak ik me zorgen om het kleine meisje dat achter mij in het fietszitje zit. Dit is gevaarlijk! Ava kijkt nieuwsgierig naar de man die inmiddels weer overeind gekrabbeld is en daarna kijkt ze mij aan. Ik zie aan de manier waarop ze met haar oogjes knijpt, dat ze eigenlijk moet lachen, maar dat uit fatsoen toch maar niet doet. Ik kijk gauw weg, anders komt die lachbui alsnog. Meneer maakt het gelukkig goed, buiten wellicht wat blauwe plekken en flinke een deuk in zijn ego. Hij bekijkt zijn fiets en besluit dan verder te gaan lopen. Meteen daarna komt een jong meisje de bocht om gefietst. Ook zij gaat onderuit en het kratje dat op het rekje voorop haar fiets zat is kapot. Terwijl ze opstaat en haar kratje terugzet, valt ze weer. Met mijn fiets in mijn ene hand help ik haar met de andere hand overeind. Gauw staat ze op en zegt dat het wel gaat. Het is natuurlijk niet cool om door een vreemde te worden geholpen als je twaalf bent en daarnet heel onflatteus op je snufferd bent gegaan. Dan wil je zo snel mogelijk weer weg, dat snap ik. Ook dit meisje besluit te gaan wandelen. Voordat ik nog meer mensen van de grond moet rapen roep ik naar Sem dat we gaan lopen en wandel ik meteen de stoep op.
Geërgerd door het oponthoud zie ik Sem toch op zijn fiets stappen en verder fietsen. “Sem het is heeel glad!” roep ik hem na. Sem moppert iets over dat het allemaal wel meevalt en versnelt zijn tempo. Na nog geen twee meter zwiept zijn achterwiel naar links en gaat hij hard onderuit. Hij glijdt nog zeker een meter verder op zijn achterwerk, zijn fiets nog steeds vasthoudend, en komt dan tot stilstand. Nadat ik me er van heb verzekerd dat het goed met hem gaat, trek ik slechts een wenkbrauw op en grijns met één mondhoek. Ava lacht nu wel hardop. Sem weet genoeg...
Zuur kijkend klopt hij zijn kleren af, zet zijn fietsbel recht en besluit dan ter plaatse dat wandelen toch wel een heel goed idee is.
Door schade en schande wijs worden heet dat toch?
0 comments:
Een reactie posten