Vrijdagmiddag 14:45 uur. De
laatste dag van de eerste schoolweek zit er bijna op. Op het schoolplein praat ik nog even met een aantal ouders en wacht ik tot Sem naar buiten komt. Vermoeid en met
holle oogjes komt hij er even later aan gesjokt en gooit me zijn schooltas toe. Onderweg naar huis kletsen we gezellig
over zijn schooldag. Als ik aan Sem vraag hoe het op school was, krijg ik doorgaans
een standaard “ohw.. wel goed hoor”
dus stel ik gerichte vragen als “Wat was vandaag nou het allerleukste?” en “Waar
heb je het hardst om moeten lachen?”. Zo
krijg ik een helder beeld van hoe zijn dag in groep 6 verlopen is en ook van alle
perikelen binnen het sociale gebeuren, buiten de lessen om.
Op mijn vraag naar zijn minder
leuke ervaringen vandaag was er allereerst een heel relaas over een ruzie
tussen zijn twee beste vrienden waar hij zomaar even in betrokken werd. Dat dit hem
echt hoog zat was aan alles te merken. Toen dat de wereld uit was, meldde hij
tussen neus en lippen door nog iets over een oefening die de juf deed met de
klas om rustig van te worden. Iets met de ogen dicht stil zitten en denken aan
beelden enzo, iets met een strand en bomen. “En daar word je dan rustig van!” vervolgt hij met rollende ogen en
een diepe zucht.
“Wauw echt?” riep ik. Mijn interesse was meteen gewekt. Ik vertelde
hem dat zoiets een geleide meditatie heet en dat dit goed voor kinderen is.
Onlangs had ik in een artikel al eens gelezen dat een meditatie bij kinderen voor
de nodige ontspanning kan zorgen, maar ook dat het de creativiteit en
leergierigheid bij kinderen verhoogt. Het geeft ze innerlijke rust en véél meer
zelfvertrouwen. Dus ik was meteen enthousiast.
“Wat goed dat de juf dit doet!” geef ik aan. Aan zijn opgetrokken wenkbrauw is te zien dat hij mijn enthousiasme geenszins deelt. “Hrmpff..
weet je hoe lang we stil hebben moeten zitten?” moppert hij verbolgen. “Wel een half uur!!” Ik probeer hem nog
wijs te maken dat meditatie je tijdsbesef soms in de war kan schoppen, maar
daar wil hij niets van weten. “Ik heb op
de klok gekeken pap. Het was écht een half uur hoor!”
Ik vertel hem dat ik aan het
einde van de yoga les ook altijd iets soortgelijks doe en dat ik daar heel
ontspannen van word. “Misschien moet je
het gewoon eens wat vaker proberen Sem”.
Hij kijkt me aan alsof hij in een citroen gehapt heeft. “Dat denk ik niet hoor pap!” “Van al dat stilzitten met m’n ogen dicht,
raak ik juist gestrest!”
Ik geef het maar op... Succes Juf! ;)
0 comments:
Een reactie posten