Met mijn beide handen op de wasbak staar ik naar mijn eigen gezicht in de spiegel. Stoppels. Blauwe kringen onder mijn ogen van het gebrek aan nachtrust. Ze heeft me de halve nacht wakker gehouden. Alleen haar aanwezigheid kan me soms al irriteren, maar deze keer was het erger. Veel erger. Een dik oog. Een rode plek. Ik druk er met mijn vingers op. Verdomme! Dat wordt een paar dagen voor gek lopen. Maar... bedenk ik me dan, zij is er een stuk slechter aan toe.
Ik loop naar de slaapkamer. Daar gebeurde het. Het bed onopgemaakt. Een slipper op de grond. Een veeg bloed op de muur. Mijn bloed? Van haar? Mijn gedachten dwalen af naar dat bewuste moment. Het gevoel van irritatie. De opbouw van die knoop van woede in mijn maagstreek. Een kussen op mijn hoofd en toch gaat ze maar door. Alles wijst er toch op dat ik helemaal klaar met haar ben, maar daar lijkt ze zich weinig van aan te trekken. Willen slapen, maar daar de kans niet voor krijgen. Dat eeuwige gezuig! Die steken...
En dan.. dat moment van jezelf helemaal verliezen, gevolgd door die ene harde pets, euforie, ontlading. Eindelijk die ingehouden woede tot ontsteking kunnen brengen. Raak! Die verdiende ze!
Maar dan, the day after. Was ik onredelijk? Ging ik te ver? Heb ik mijzelf niet in de hand? Nee! Het kreng vroeg er toch toch gewoon om? Niks spijt! Ik zou het zo weer doen.
ROTMUG!!
0 comments:
Een reactie posten