zondag 29 juni 2014

Met mijn beide handen op de wasbak staar ik naar mijn eigen gezicht in de spiegel. Stoppels. Blauwe kringen onder mijn ogen van het gebrek aan nachtrust. Ze heeft me de halve nacht wakker gehouden. Alleen haar aanwezigheid kan me soms al irriteren, maar deze keer was het erger. Veel erger.  Een dik oog. Een rode plek. Ik druk er met mijn vingers op. Verdomme! Dat wordt een paar dagen voor gek lopen. Maar... bedenk ik me dan,  zij is er een stuk slechter aan toe. 

Ik loop naar de slaapkamer. Daar gebeurde het. Het bed onopgemaakt. Een slipper op de grond. Een veeg bloed op de muur. Mijn bloed? Van haar? Mijn gedachten dwalen af naar dat bewuste moment. Het gevoel van irritatie. De opbouw van die knoop van woede in mijn maagstreek. Een kussen op mijn hoofd en toch gaat ze maar door. Alles wijst er toch op dat ik helemaal klaar met haar ben, maar daar lijkt ze zich weinig van aan te trekken. Willen slapen, maar daar de kans niet voor krijgen. Dat eeuwige gezuig! Die steken...

En dan.. dat moment van jezelf helemaal verliezen, gevolgd door die ene harde pets, euforie, ontlading. Eindelijk die ingehouden woede tot ontsteking kunnen brengen. Raak! Die verdiende ze! 

Maar dan, the day after. Was ik onredelijk? Ging ik te ver? Heb ik mijzelf niet in de hand? Nee! Het kreng vroeg er toch toch gewoon om?  Niks spijt!  Ik zou het zo weer doen.

ROTMUG!! 


vrijdag 27 juni 2014

We worden aan alle kanten gemanipuleerd. Dat is al lang geen geheim meer. Manipulatie is gebruik maken van het onderbewustzijn van de mens, inspelen op hun gevoel, op hun angsten en dromen en wel op een manier dat men uiteindelijk gaat handelen in overeenstemming met de wens van degene die hen manipuleert. Je hoeft bijvoorbeeld niet verder te lopen dan je eigen supermarkt om te weten dat je op slinkse wijze bespeeld wordt. 

Maar ik heb ze door!  
Behalve levensmiddelen, zie ik er telkens weer een bonte verzameling manipulatietechnieken uitgestald. De artikelen waarvan de supermarkt wil dat je ze koopt staan op ooghoogte. De B-producten liggen onderaan. Exclusieve en dure producten worden vaak opzichtig aan de uiteinden van een gang aangeboden. Over de gehele hele indeling van de supermarkt is nagedacht. Ik kan me daar erg druk om maken. Vooral als men kinderen gaat betrekken in dit psychologische spel, want alles wat zij interessant vinden ligt op hun ooghoogte, zodat zij jou herinneren aan wat je zelf niet nodig hebt of van plan was om te kopen. Kinderen zijn makkelijke slachtoffertjes. Speelgoedjes bij je blije fast food maaltijd, speelgoedjes in je ontbijtkorrels, kleurtjes, tekenfilmfiguren, frutsels, hamsters, voetbalplaatjes, noem maar op. Allemaal verzonnen om ouders naar de winkel te krijgen en te kopen, kopen, KOPEN!

Gelukkig heeft Sem ze nu ook redelijk in het snotje! 

"Kijk pap! Die pasta daar kost maar 99 cent voor 250 gram. En dat andere pak pasta is net zo zwaar, maar daar staat Spongebob op en dan kostie ineens € 1,80!, Alleen maar omdat daar Spongebob op staat!

Ietwat geïrriteerd staat hij daar met dat pak in zijn handen. Net als ik maakt hij zich daar druk om en dat maakt me toch wel trots. Sem laat zich niet voor de gek houden.

Ava heeft er nog wel wat moeite mee.
Op haar bordje lag net nog een beschuitje. Nu ligt er een gigantische berg hagelslag. Als ik haar vraag of zoveel hageslag op één beschuitje nou echt nodig is trekt ze een wenkbrauw op en schudt gauw nog even wat hageltjes uit het pak. 

"Ja maar pap! Ik had nog helemaal geen 'Funnie' op dit beschuitje..."

Voor de onwetenden onder u; een Funnie is, een klein gekleurd snoepje dat hageslagfabrikanten tegenwoordig in hun hagelslagjes stoppen. Helaas maken deze dingen van doorgaans leuke kinderen ook enorm hebberige en jaloerse ruziemakers. Ze verdringen zich 's ochtends al rond het aanrecht als je met het pak begint te schudden. Met de blik van een gokverslaafde in een casino wordt iedere beweging vol spanning gevolgd. Zal er deze keer een Funnie tussenzitten? Misschien heb ik er wel twee! De woede en de teleurstelling als dat niet zo is, de woede en teleurstelling als de één een Funnie heeft en de ander niet. De daaropvolgende ruzies. En als ouder doe je dan ook nog je best om het zo eerlijk mogelijk te houden (en vooral de zure gezichten en de ruzies te beperken) en dus neem je zelf nog maar weer een extra beschuitje om jouw Funnies eerlijk te verdelen met als bijkomend resultaat dat je drie keer zo snel door je hageslagjes heen bent en weer nieuwe moet kopen.

Kopen...

Shit! Nu ben ik er zelf toch ook ingetrapt. 
Zie je wel?!  We worden gemanipuleerd!

Not Funnie!




zondag 15 juni 2014

Ik slof de woonkamer in en overzie de puinhoop van papier, snippers, potloden, stukken plakband en kapotgeknipte WC rollen. Ik wens mijn kinderen een goedemorgen en slof eerst maar door naar het koffiezetapparaat. Meteen vliegen de bestellingen me om de oren. "We hebben dorst pap!", "Ik wil pasta op mijn beschuitje!" en "ik wil er ook nog één met pindakaas pap!". 

Wat gaat hier mis?

Ik vraag waarom ze zelf nog geen eten en drinken hebben gepakt, maar daar krijg ik niet echt een antwoord op. Voorzichtig hint ik naar het feit dat de meeste papa's op deze dag ontbijt op bed krijgen, maar dat van deze papa gewoon wordt verwacht dat hij meteen voor iedereen eten maakt.

Ava zet haar meest blije gezicht op. "Jamaar ik heb wel heel mooie kunstwerken gemaakt!" Ik krijg een stuk WC rol, voorzien van heel veel plakband en gekleurde strepen in mijn handen gedrukt en nog een heel mooi pakje met een gedichtje en een mooie verrassing. Ik doe alsof ik een nieuwe sportauto gekregen heb (zo voelt dat ook wel een beetje :P) en bedank haar uitvoerig. Dat ontlokt een nog grotere glimlach en daar gaat het om op dit soort dagen.

Sem steekt verontschuldigend zijn handen op, "Wij maken niks meer op school pap, sorry.." en duikt weer in zijn tablet.   "mogen we dan nu wat eten?"

  


vrijdag 13 juni 2014

Chaos! Dat is het eerste en het enige woord dat in mij opkomt als ik de schutting opendoe en de tuin overzie. Ava en buurmeisje Nadia hebben de tuin behoorlijk op de kop gezet. Overal liggen fietsen, poppen, kinderwagens, skippyballen, potloden en stukjes papier. Ze hebben de grootste lol. Ook vriendinnetje Eva kwam nog even langs. "we spelen vadertje en moedertje pap!"

Nathalie ziet me aankomen, roept nog iets van "ze zijn voor jou!" en smeert hem gauw nog even naar de stad. Ik besluit de ramen te gaan wassen en ondertussen plak ik ook nog wat pleisters, haal ik Nadia een keer uit de boom en sus ik twee keer een conflict over het gebruik van de prinsessen telefoon. De dames worden druk en baldadig.

Als er vervolgens ook nog spullen van binnen naar buiten worden gesleept, wijs ik de meiden op de puinhoop in de tuin en geef ik aan dat ze dat dan eerst op moeten ruimen. Dat vinden ze niet leuk. Als ik even later weer de tuin in wandel ligt alles er nog steeds. Ik geef Ava een knipoog en zeg de dames dat ik dan zo wel ga opruimen omdat ik dat echt heeeeel goed kan. Ik geef de dames een valse grijns. Nadia grijnst breeduit terug en zegt heel lief "Dan mag jij het wel doen hoor!

Ava is de enige van het stel die verschrikt kijkt. "Nee Nadia! Als papa gaat opruimen, dan gooit hij alles weg!" Dat heeft zijn uitwerking en vlug slaan de dames aan het opruimen.

Soms wel handig, een reputatie! ;)


vrijdag 6 juni 2014


We leven in een wereld van dualisme. We gaan dan uit van het bestaan van twee tegenover of naast elkaar bestaande, tot niets anders meer te herleiden grondbeginselen. Dus zonder pieken geen dalen. Zonder laag geen hoog. Er is in het leven nou éénmaal vreugde en er is verdriet, er is leven en er is de dood. Sommigen dingen zijn te beïnvloeden, andere dingen gebeuren nou éénmaal en daar moet je het gewoon mee doen, wat je er ook van vindt.

John Lennon zei ooit; "het leven is wat je overkomt, terwijl je andere plannen maakt."

Toch kunnen bepaalde dingen je behoorlijk dwars zitten. Zoals gisterenmorgen, toen ik door de regen naar huis fietste nadat ik de kinderen naar school had gebracht en een eindje voor mij op het fietspad een klein slakje erg zijn best zag doen om naar de overzijde te kruipen. Ik was blij dat ik het beestje zag en stuurde mijn voorwiel netjes uit zijn baan. Toch was dat blijkbaar niet wat ik had moeten doen, want een plotselinge windvlaag blies me weer naar rechts en een "krak!" leerde me dat het leven andere plannen had met meneer slak.

Het is nu "maar" een slakje, maar wie bepaalt dat de dingen soms zo moeten zijn? En waarom had je mij daar nou voor nodig? En als ik nou niet was uitgeweken, had het dan ook gewaaid? Gekmakend!
 
Leven.. mooie vriend, vuile ploert!

  

StatCounter

Follow me on Twitter!