woensdag 15 oktober 2014

Sem hangt fris gedoucht op de bank en zapt nog even wat TV kanalen af. Bij het journaal blijft hij even hangen. Iets over hangende zwarte pieten in Rotterdam. "Watisser met zwarte Piet?" wil hij weten. De hele Pietendiscussie van de afgelopen jaren is (gelukkig) aan hem voorbij gegaan. Ik leg hem zo simpel mogelijk uit dat het feestje, en dan vooral de zwarte Piet, nare gevoelens oproept bij een klein groepje mensen wiens voorouders een paar honderd jaar geleden als slaven uit Afrika zijn gehaald en die willen het nu anders zien.  

"Wat stom!" vindt Sem... "het is toch gewoon een vrolijke geschminkte man?" Tja.... zo ziet een kind dat. Die weet niet beter. Mooi toch?

Nu ligt hij in zijn bedje en ik moet er toch nog weer even aan denken. Ik vraag me zelf  regelmatig af waarom we nu ineens deze kinderachtige discussie voeren. Die voor en tegen clubjes. Zinloos welles nietes geneuzel, Tot de tweede kamer aan toe. BN'ers die een mening hebben. De media die een duit in het zakje doet. Pure klassieke conditionering. Want door Zwarte Piet constant samen met negativiteit in het nieuws te brengen, zorgt er voor dat ze deze karikatuur uiteindelijk ook gaan associëren met ellende. En daar doen we allemaal aan mee door de nieuwsberichten te volgen en die welles nietes rommel te delen op je facebookprofiel zodat al je digivriendjes die ellende ook weer moeten bekijken..

Ik probeer echt wel begrip op te brengen voor die minderheid die zo ontzettend zijn best doet om dit kinderfeestje, deze Nederlandse traditie, te laten verbieden of aan te laten passen om iets verschrikkelijks dat hun voorouders onder andere door Nederlanders is aangedaan. En vooral ook omdat het karikatuur overeenkomsten vertoont met die zwarte mens van vroeger. Maar dat vind ik persoonlijk toch erg lastig omdat zwarte Piet voor mij een prachtige jeugd herinnering is. Ik snap het punt wel hoor, van beide zijden, maar al dat gedoe... Moeten we kleine kinderen dan nu opeens bewust maken van heel nare dingen terwijl ze gewoon iets feestelijks moeten vieren? Moeten we ze op goeie vrijdag dan ook maar vertellen dat ze niet gewoon lekker vrij zijn.. maar dat er volgens een oud boek een jaar of 2000 geleden een kerel aan een houten kruis is gespijkerd, met lange spijkers dwars door zijn handen en voeten. Wat is er zo goed aan die vrijdag? Daar denk ik wellicht te makkelijk over, maar ik vind dat we dat niet bij kleine kinderen moeten doen. Daar moeten ze klaar voor zijn. Ik heb als kind op geen enkele wijze de link gelegd tussen een negerslaaf en een zwarte Piet. “Ja, makkelijk praten…” hoor ik de tegenstanders al zeggen. “Jij hebt geen slavernij verleden!” "Jij bent niet zwart!" dat is allemaal wel waar. En misschien zou ik wel heel anders praten als dat wel het geval zou zijn geweest, maar toch kan ik een persoonlijke situatie aanhalen die wellicht heel ietsiePietsie een overeenkomst vertoont.

Nog geen 70 jaar geleden woedde er in Europa een verschrikkelijke oorlog. Duitse soldaten vielen zomaar ineens ONS land binnen en namen ONZE vaders, echtgenoten en zonen mee om onder verschrikkelijke omstandigheden te gaan te gaan werken in strafkampen. Sommigen vonden daar zelfs de dood en anderen wensten dat ze dood waren. Mijn vader is opgegroeid met de verhalen van zijn vader. Verhalen uit de eerste hand. Verhalen over weggevoerd worden. Verhalen over verschrikkelijke leefomstandigheden en weinig voedsel, over gevangenschap, over beschoten worden, over pijn en doodsangst en uiteindelijk ontsnapping. Over vluchten en verstoppen. Over een lange, barre, slopende voettocht weer helemaal terug naar huis. Mijn opa heeft vanaf die tijd altijd een hekel gehad aan Duitsers en stak dat niet onder stoelen of banken. Met die diepe haat in zijn ziel bracht hij ook zijn kinderen groot. Duitsers waren slecht. Duitsers waren Moffen. “Die Rotmoffen…” zei ook mijn vader als hij voetbal keek. Mijn opa heb ik nooit gekend. Hij overleed twee jaar voor dat ik werd geboren. Maar via mijn vader heb ook ik de verhalen meegekregen. Vol spanning geluisterd naar dingen die je amper kunt bevatten, maar die nog niet eens zo heel lang geleden in ons land zijn gebeurd.

Heb ik, door deze ervaringen van mijn opa, nu een hekel aan Duitsers? Rancuneuze gevoelens? Absoluut niet. Waarom zou ik? Moeten we dan het Oktoberfest nu ook maar afschaffen? Omdat onze grootouders een hekel hadden aan Duitsers? Omdat de Duitse taal en de gebruiken ons doen denken aan de oorlog en verschrikkelijke dingen? Onze kleine kinderen al vroeg opzadelen met deze feiten? Een vreemde gedachte vind ik dat. En ik denk ook niet dat dit voor mij anders zou zijn als Sinterklaas een Duitser was met overdreven Nederlandse hulpjes. Maar goed, dat is subjectief. Dat is hoe ik er over denk. Het zal een stukje mindset zijn denk ik. Als je dat wil, kun je je elke dag en overal wel door beledigd en/of gediscrimineerd voelen. 

We hebben geen slaven meer. Het verleden is geweest. We vergeten niet. We onthouden. We herdenken. We hebben er van geleerd, want wie niet leert van het verleden, heeft geen toekomst. Maar we gaan wel gewoon verder met ons leven. We dragen het verleden niet als ballast met ons mee. Dat werkt destructief. Hoe je ook omgaat met je verleden, het is je verleden. Je verandert helemaal niets aan die gebeurtenissen. Door op een negatieve manier bezig te zijn met het verleden verander je echter wel jouw toekomst!

Heb op zijn minst een beetje begrip voor elkaars standpunten en laat het dan los zodat de kinderen een feestje kunnen vieren. Of je nou voor of tegen bent, geef het geen podium. Dan stopt het vanzelf. Laten we gewoon alleen die zeurpieten afschaffen.  Dan vertellen we onze kinderen dat Zwarte Piet zwart is van de schoorsteen en dan kan men zich weer gezellig druk maken om cadeautjes, pepernoten, warme chocomelk en liedjes... en dan moet het goed zijn toch?




  

zondag 12 oktober 2014

Ik weet precies hoe het werkt. Ik weet exact hoe ik bespeeld word. En toch trap ik er regelmatig weer in. (en dat weet ze zo goed!)  Als eerste wordt standaard de weekmaker ingezet. Dat zijn de wapperende wimpers en de vragende blik met heel grote bruine puppy-ogen en dan volgt er meestal heel lief een vraag over iets wat ze heeeeeeeel graag en al heeeeeeeel lang wil hebben. Doorgaans zijn dat dure dingen, of onzindingen waar ze geen drol aan heeft. Pop nummer 24 bijvoorbeeld, “want deze heeft een blauwe speen Pap! En ik heb nog helemaal geen pop met een blauwe speen!” Ik doe dan vaak alsof ik het ook een heel mooi ding vind en geef dan aan dat ze dat maar voor haar verjaardag moet vragen of aan Sinterklaas. Meestal vergeet ze het dan gewoon weer tot ze weer wat anders ziet wat ze zooooooo graag wil hebben. Zo kun je dat best een tijdje vol houden.

Nu hebben onze kinderen volgens mij alles wat ze nodig hebben, maar ze zijn absoluut niet verwend. Zo heel vaak krijgen ze niet wat ze willen, dus ik ben zo af en toe best over te halen. Helemaal als de weekmakers worden ingezet. Dan ben ik op mijn zwakst.

“Pap, mag ik een Zorgenvriendje?” Ze ziet al aan mijn gezicht dat ze beter haar best moet doen. “Een watte?” vraag ik. “Een Zorgenvriendje!” “Diezijnheelliefenschattigenleukenlekkerzacht *ademteug* en Emma heeft er ook één!”  Ze kijkt me afwachtend aan en glimlacht liefjes. Ik zucht een keer overdreven en ik geef met een knipoog aan dat ik wel even ga opzoeken wat nou een Zorgenvriendje  precies is. Ava grijnst nu breeduit want ze voelt al dat ik min of meer overgehaald ben.

Als we samen achter de computer zitten dan leer ik dat een Zorgenvriendje een zacht en vrolijk knuffelmonstertje is, met een rits als mond. Het principe is simpel: je schrijft of tekent je zorgen op een papiertje, stopt het in de mond van je knuffel, ritst de mond dicht en laat het Zorgenvriendje ‘s nachts je zorgen opeten. Wat een mooi idee!, bedacht ik me meteen.  Ik had onlangs al eens gelezen dat stress en depressie helaas niet alleen volwassenen treffen, steeds meer kinderen gaan er ook onder gebukt. Het tempo van onze maatschappij ligt hoog waardoor er meer stress voorkomt. Het is logisch dat ook kinderen daardoor beïnvloed worden: zij zijn heel gevoelig voor wat er in hun omgeving gebeurt, omdat ze zich nog niet goed kunnen afschermen. Ze hebben ook angsten, zorgen en behoeften en hebben zich nog geen technieken eigen gemaakt om met deze stress om te gaan. Ook uit niet ieder kind zijn zorgen thuis. Zo’n Zorgenvriendje zou een remedie tegen stress en gepieker bij kinderen kunnen zijn. Als je creatief bent, schept de knuffel zeker mogelijkheden!

Maar dan nu… Ava, het meest relaxte en zorgeloze kind dat ik ken, wil ook zo’n Zorgenvreter. De zeldzame keren dat ze ergens mee zat nam ik die rol steevast op me. En dan word ik nu keihard aan de kant gezet. Vervangen door een knuffel.  “Die bruin witte met die lieve oogjes Pap! Want die lijkt op een poesje!” Tja, daar kan ik niet aan tippen. ;) Sinds gisteren heeft ze dan ook haar eigen Zorgenvriendje. Enno heet hij. Arm beest. Zal wel weinig te eten krijgen gok ik zo. Eén briefje heeft hij gehad.. over dat ene vervelende jongetje in haar klas. "Want die trekt altijd mijn elastiekjes uit mijn haar als ik een vlechtje heb" vertrouwt ze me fluisterend toe.

Ik kijk naar de zachte blije knuffel in haar handjes en besluit dat we geen concurrenten maar vrienden zijn. Zorgenvriendjes voor het leven! Samen zorgen we immers voor het welzijn van onze mooie kleine meid. 


Bestel je eigen Zorgenvriendje bij Bol. Vandaag besteld, morgen in huis.






zondag 5 oktober 2014

Op facebook werd ik weer eens genomineerd om iets delen met mijn digivriendjes en dan vervolgens een ander te nomineren dit ook te doen. Nu heb ik enorm de pest aan al die stomme nominaties en doe ik daar dan lekker eigenwijs niet aan mee, maar dit verzoek was er wel één die in mijn gedachten bleef. Ik werd namelijk gevraagd mijn muziek album top zoveel te delen. En muziek is, na voedsel, wat te drinken en mijn gezin, een van de belangrijkste dingen voor mij. Muziek is de blikopener van de ziel. Daarom besloot ik deze 'opdracht' aan te nemen en een top 5 samen te stellen van albums die op de één of andere manier bijzonder voor me zijn. Deze deel ik dan bewust niet niet op facebook maar op mijn persoonlijke Blog. Zo blijf ik toch nog trouw aan mijn principes! :P

Met een heel brede smaak en een enorme diversiteit aan muziek was dit overigens geen gemakkelijke opgave, maar voor de geïnteresseerden, here goes...


#5 Nirvana - Nevermind.

Op de vijfde plaats heb ik het album Nevermind van de Amerikaanse grungetopper Nirvana. Als ik aan Nirvana denk, dan ga ik met een nostalgische zucht een groot aantal jaren terug in de tijd, naar 1989 om precies te zijn. Op 4 november in dit jaartal bezocht ik als heel jong mannetje de Gigant in Apeldoorn om daar het optreden van twee relatief onbekende rockbands te bekijken. Het was Tad met in het voorprogramma niemand minder dan Nirvana met hun debuutalbum Bleach en de entreeprijs was maar liefst 10 gulden. Het was niet eens zo zeer de muziek, maar meer de spanning van het moment die het voor mij toen zo bijzonder maakte. Het donkere rokerige zaaltje, de algehele sfeer, mijn jonge leeftijd, bijzonder weinig mensen en een heel boze Kurt Cobain die enorm baalde van zijn apparatuur en het na een aantal nummers al voor gezien hield en zijn spullen begon te vernielen. Wist ik veel.. ik dacht dat dit bij de rockscene hoorde.

Het album Bleach was OK, maar niet hoogstaand. Pas nadat drummer Dave Grohl zich bij de band voegde en in 1991 hun grote doorbraak kwam met het album Nevermind werd ik een fan. Doordat Nirvana en andere Seattle grungebands als Peal Jam en Alice in Chains commercieel doorbraken, werd het genre in één klap uit de underground gehaald. Helaas, 3 jaar later, op het hoogtepunt van zijn succes, pleegde Kurt Cobain zelfmoord. Zijn afscheidsbrief sloot hij af met: I don't have the passion anymore, and so remember, it's better to burn out than to fade away.
De CD ken ik van binnen en van buiten met als persoonlijke favoriet het nummer (♫) Lithium. Zo af en toe heb ik de CD nog wel eens in de auto aan. Alleen Ava kan het waarderen. Lekker samen keihard meezingen in de auto. "I'm so happy, 'cause today I found my friends, they're in my head."


#4 Jonathan Wilson - Gentle Spirit

Dit album heb ik gekozen puur en alleen omdat ik het op muzikaal gebied een erg mooi album vind én omdat ik een zwak heb voor Jonathan Wilson, een vriendelijke en verlegen hippie met lange vettige haren, die stottert als hij praat, maar als hij zingt is daar helemaal niets meer van te horen. Wilson is een multi-instrumentalist en is op dit album te horen op de gitaar, op het klassieke melatron orgel, de piano, percussie en op keyboard. Niet alleen zingt en schrijft hij zijn muziek zelf, hij produceert het ook nog eens zelf in zijn eigen studio vol met vintage instrumenten en antieke opname materialen, hetgeen ook duidelijk terug te horen is in het heerlijk typische 70s geluid waarin invloeden van artiesten als Neil Young, Santana en Pink Floyd terug te horen zijn. Er staan, vind ik, geen minder mooie nummers op dit album, maar de bijzondere uitschieters zijn (♫) Desert Raven en (♫) The way I feel.

Wilson heeft een erg fijne stem en zijn relaxte welhaast lome manier van gitaarspelen is erg mooi. Gentle Spirit is na een lange muziekcarrière zijn allereerste officiële album. Een dromerige melancholische en psychedelische rit van 78 minuten aan heerlijk lange gitaarsolo's en het oude Vox melatron orgelgeluid waar ik zo gek op ben. Ik vind het één groot eerbetoon aan de muziek die in de vroege jaren 70 gedraaid werd. Ok, het is hippiemuziek en niet het stevige werk waar ik normaal de voorkeur aan geef, maar man wat is dit een een heerlijk old-skool album! Het tweede album, Fanfare, is overigens ook een juweeltje!


#3 Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the infinite sadness.

Van alle CD's die ik bezit heb ik dit album toch wel het allermeest gedraaid. Het derde album van de alternatieve rockband Smashing Pumpkins uitgebracht in 1995. Een album wat ik een aantal keren moest luisteren voordat ik het op waarde wist te schatten. Ik werkte in dat jaar als beveiliger van een aantal heel belangrijke Nederlanders en leerde via collega René deze band kennen. Nachtdienst na nachtdienst luisterden we naar dit dubbelalbum met haar 24 nummers en probeerden ondertussen wakker te blijven. Ook zat het jarenlang standaard in mijn auto. Ondanks dat zanger Billy Corgan eigenlijk een verschrikkelijke zangstem heeft vind ik het niet vervelend om naar te luisteren. Het rauwe schrille geluid van Corgan is origineel en past goed bij de rake teksten en de melodieuze rock die afwisselend keihard en lekker rustig op het album staan. Favoriete nummers zijn onder andere (♫) 1979 en (♫) Tonight, Tonight, met een prachtige videoclip.

Na 4 prachtige albums begon het te rommelen binnen de band. Bassiste D'arcy verliet de band en na het 5e album hield ook gitarist James het voor gezien. The Pumpkins zijn daarna nooit meer het zelfde geweest. Overigens, door de titelsong, Ava Adore, van het 4e album Adore, besloot ik toen al dat dit best een heel mooie naam zou zijn voor een eventueel toekomstige dochter. Van alle albums draai ik Adore, Siamese Dream en Mellon Collie and the Infinite Sadness nog regelmatig even.



#2 Pink Floyd - Darkside of the Moon

Een liefhebber van progressieve rock moet natuurlijk een album van Pink Floyd in zijn lijst hebben staan. Van alle mooie albums die deze Britse supergroep heeft gemaakt, heb ik gekozen voor het tijdloze meesterwerk Dark Side of the Moon uit 1973. Dit is ook meteen hun meest commerciële album, dat zorgde voor de doorbraak bij het grote publiek. Roger Waters, de bassist van de band, componeerde bijna alle nummers en nam vanaf dat moment ook de leidende rol op zich. Ik houd van de bewustmakende en filosofische teksten van Waters. Ze gaan veelal over wereldproblemen als materialisme, de politiek, oorlog, de dood en geweld zonder daarin al te depressief te worden. Ze maken de luisteraar bewust van maatschappelijk opgedrongen angsten en twijfels en moedigen aan  verantwoordelijkheid te nemen voor je leven in plaats van je te laten afremmen door die angsten en twijfels, De muziek is voor die tijd ontzettend experimenteel en vooruitstrevend met klassieke rockcomposities, experimenten met geluidseffecten en loops. Peter Gilmour is een uitstekende zanger maar vooral zijn gitaarsolo's zijn werkelijk fantastisch. Het album is in feite één mooie lange song, maar uitschieters voor mij zijn de juweeltjes (♫) Breathe en (♫) Time. 

Na dit album begon het te rommelen binnen de band. Waters kreeg last van sterallures en legde de focus op solowerk. Na Dark side of the moon kwamen nog drie albums uit van de complete band, waarvan ik The Wall nog de sterkste vind. Daarna was het over en sluiten met Pink Floyd al zijn ze nooit officieel uit elkaar gegaan. Gilmour, Mason en Wright hebben het nog geprobeerd zonder Waters, maar persoonlijk vond ik dat ze nooit meer het niveau van de echte Floydsound benaderd hebben. Onlangs las ik dat er een nieuw album in de maak is, ook weer zonder Waters, die in oktober 2014 zal uitkomen. Ik ben benieuwd.



#1 Porcupine Tree - In Absentia

Ok, dit was wellicht nog de meest lastige keus. Ik ben een groot fan van de Britse progressieve rockband Porcupine Tree. De vroegere albums, zoals bijvoorbeeld (♫)  The Sky moves Sideways, doen me heel sterk denken aan Pink Floyd. Het nieuwere werk heeft weer sterke rock en metal invloeden en is wat steviger. Deze band heeft maar liefst 14 albums, 5 EP's en de nodige verzamelaars en live albums uitgebracht en ze zijn me bijna allemaal even dierbaar. Toch moet ik een keuze maken en dan kies ik voor het album In Absentia uit 2002. De band nam klassiek geschoolde jazzdrummer Gavin Harrisson aan als nieuwe aanwinst en man wat is die vent geweldig goed! Ooit heb ik voor mijn werk een half jaar in een Balkanland doorgebracht en dit album heeft me daar door menig eenzaam moment gesleept. De mooie balans tussen een zweverige sfeer en lekker stevig gitaar- en drumwerk maken dit een geweldig mooi en afwisselend album. Uitschieters zijn voor mij het prachtige (♫) Trains en (♫) Blackest Eyes. Als ik ze weer eens luister dan zie ik in gedachten weer even de kapotgeschoten huizen en heel mooie landschappen, en dan bekruipt me weer even een gevoel van ver weg met een gedachte aan thuis 

Ook live is de band fantastisch en ik heb ze dan ook al vele malen bezocht als ze een concert in Nederland verzorgden. Porcupine Tree is niet uit elkaar maar de bandleden zijn helaas al een hele tijd druk met andere zaken dan samen muziekmaken. Frontman Steven Wilson is werkelijk geniaal en een ware muzikale duizendpoot en heeft een heel scala aan side projecten en een aantal bijzonder mooie solo albums op zijn naam, ook mixt en produceert hij muziek voor andere bands, zoals bijvoorbeeld voor metal band Opeth.



#... Honourable mentions

Dan nog enkele eervolle vermeldingen, niet genoemd, maar heel vaak geluisterd.
  
* De Poole rock/progband Riverside met het mooie nummer (♫) The curtain falls.
* De Seatle grungeband Alice in Chains met het prachtige (♫) Nutshell. Deze mag op m'n begrafenis!
*De oude Radiohead, met het nummer dat altijd weer door m'n ziel snijdt.(♫)  How to disapear completely.
* Andy Shauf's (♫) The Magician klinkt heerlijk en doet me altijd denken aan Gilbert Sullivan.
* Het briljante nummer (♫) Deadhead van Devin Townsend in de live uitvoering.  Die stem komt uit z'n tenen!!
* Eén van de weinig vrouwelijke artiesten waar ik CD's van heb. Kate Bush met haar prachtige (♫)  Cloudbusting.  Als kind vond ik het al een mooi nummer met bijzondere clip. Later leerde ik pas wat er bedoeld werd met Cloudbusting en het verhaal daar rondom.



woensdag 1 oktober 2014








Mijn facebookvriendjes kennen de meeste van deze 'short stories' al, maar ik wilde ze toch nog even op deze blog delen met de andere meelezers. Enjoy! :)


 
Later..
"Pap! Ik wil later dierenarts, zanger én prof hockeyer worden, kan dat?"
Positief als altijd geef ik aan dat alles kan, maar als tip geef ik hem mee dat een vrouw en kinderen dan wel heel lastig gaan worden in verband met qualtity time. Hij denkt even na... "Ok, dan maar alleen dierenarts én prof hockeyer." Het is zo makkelijk.


Zielig
Ava bekijkt aandachtig een oudere heer die met krukken over straat loopt. Als deze meneer voorbij is haalt ze opgelucht adem, kijkt eerst samenzweerderig om zich heen en fluistert dan zachtjes dat ze dat zielig voor die meneer vindt en dat ze blij is dat haar opa niet op krukken loopt. Ik knik beamend en geef aan dat dit inderdaad wel heel zielig voor opa zou zijn. Ava trekt een wenkbrauw op. "Nou ook voor mij hoor!" "Met zo'n opa kun je toch niet vechten?"

Ruzie..
Jongens! (zucht) Jullie maken nog ruzie over de kleur van water!
"Pffffff hahahaha.. Papa.. Water heeft geen kleur!"
"Wellus! Wit!"

I rest my case..


Trots!
"Pap!! Ik heb de O gemaakt!!!"
Nu is dit op zich al een niet geringe prestatie voor een eerstejaars kleuter, echter deze enthousiaste kreet kwam vanaf het toilet. Tja... volgens mij moet je vader zijn om je daar trots over te voelen.


Sterrenspringen..
Een ijselijke kreet gevolgd door huilen, tranen, snottebellen, lichtelijke paniek en houtsplinters. Sterrenspringen + lattenbodems = slechte combinatie. Heel diepe zucht... Morgen maar weer naar de Gamma. ‪#‎waaromslopenkinderenaltijdalles‬


Vechten..
Dan zet ze haar allerliefste gezichtje op, compleet met grote bruine puppy ogen en wapperende wimpers en vraagt je dan vervolgens: "Pap, mag ik je na het eten nog heeeeeel even in elkaar slaan?" Wat zeg je dan he?!


Schoonmaaktip..
"Ja! Degene met de netste, schoonste en meest opgeruimde kamer krijgt morgen een gebakje uit school!" Meteen geef ik het goede voorbeeld door een plumeau driftig in het rond te zwaaien op 'the master bedroom' en geef aan dat ik het toch veel beter kan...
Het werkt!! Het werkt echt! Ze ruimen op en vinden het nog leuk ook! 


Poepje..
De hele straat geen water en dan hoor je vanaf het toilet "Papa!!! Hij doet het niet!!!" Tja, dan spoel je heel decadent ineens een drolletje weg met een fles spa.  


De Baas..
*loopt met oude cowboylaarsjes de trap op* "Mama! Van Papa mag ik wel deze laarsjes aan, want dan worden die nieuwe niet zo afgetrapt!" *doet armpjes over elkaar en kijkt hooghartig.* "En papa is natuurlijk wel de baas!"
Wie zou daar boven nu toch zo hard aan het lachen zijn?

StatCounter

Follow me on Twitter!