Ondanks dat ze nog maar in groep
twee zit is Ava al een tijdje heel druk met cijfers en letters. Op school
hebben ze de lettermuur waarop wekelijks een nieuwe letter de aandacht krijgt,
maar Ava wil meer. Eerst wilde ze
telkens weten welke letter ze nu weer aanwees, in een boekje, op een pak hagelslag,
of op het computerscherm bijvoorbeeld. En na een tijdje begon ze de letters te
combineren, herkende ze al woordjes en wilde ze zelfs lezen in de AVI
boekjes die Sem in groep 3 las. “Zullen we nog even lezen pap?” vraagt ze
dan ook regelmatig. Eerst doen we het samen en daarna leest ze, nogal zelfingenomen, ons ook nog even voor en glundert als de zon als we haar vervolgens de hemel inprijzen voor haar knappe prestatie.
Als je weet welke letters je
leest dan is schrijven de volgende logische stap, dus regelmatig worden we aangenaam
verrast door een lief briefje met daarop een breed lachend poppetje, een aantal
hartjes en in kleuter hanenpoten de tekst Lieve
papa of lieve mama. Ze liggen door het hele huis, deze liefdesverklaringen.
Op het nachtkastje, op de tafel, op de kast en de deur geplakt en zelfs een
aantal op mijn kantoor op het werk. Allemaal even schattig en even lief en ik
kan het niet over mijn hart verkrijgen om er wat ‘op te ruimen’. Ik bewaar ze
allemaal!
Als ik na een rondje hardlopen lichtelijk puffend en met een rood hoofd de
achterdeur binnen wandel, zie ik Nathalie op de
bank hangen met een kop thee. Sem zit, zoals gewoonlijk, met zijn neus in zijn
tablet naast zijn moeder. “Waar is Ava?” wil ik weten. Beiden vertellen me dat Ava naar boven is
gestuurd omdat ze ruzie had gemaakt met haar grote broer en daarbij haar handen
én voeten niet thuis heeft kunnen houden.
Hoofdschuddend wandel ik de trap
op en besluit even bij de kleine heks te gaan kijken. Als ik bij haar deur sta,
wit met haar naam in mooie grote roze/witte letters, én nu op slot, valt mijn
oog op een afgescheurd briefje dat onder haar deur door is geschoven. In de
verwachting iets liefs te zien staan pak ik het met grote een ‘achossie
glimlach’ van de grond. Ik bijt op mijn onderlip als ik in plaats van een
excuus of iets liefs, de woorden Rot Mama en Sem!
zie staan. Met het
briefje in mijn hand sprint ik even de badkamer in en barst daar in gegrinnik
uit en pas als ik ben uitgelachen, wandel ik met een oefenboze blik haar
kamertje in. “Hoi pap!” zegt ze poeslief, ondertussen de haartjes van haar Frozen barbie kammend. Ik zeg niets
en toon haar het briefje. Met rode wangetjes kijkt ze opeens heel schuldbewust.
“Ik was heel boos pap! Maar ik meende niet
wat daar staat hoor!” “Ik bedoelde eigenlijk
alleen Rot Sem!”. Aan mijn norse blik en opgetrokken wenkbrauw ziet ze al meteen
dat ook dat niet helemaal de bedoeling is. Ze zucht theatraal in overgave.
“Okeeeee… Ik ga wel gauw een nieuw briefje schrijven. En nu schrijf ik dat ik ze
lief vind, goed?”
Ava vindt ook dat het boze
briefje wel in de prullenbak kan. Ik
geef aan dat ik het daar helemaal mee eens ben en nadat we hebben afgesproken dat
ze zoiets nooit meer gaat doen, wandel ik haar kamer weer uit en laat Ava verder
schrijven aan een lief briefje.
Als ik bij de prullenbak sta,
moet ik opeens weer lachen en besluit ook dit boze briefje bij mijn verzameling te
doen. Volgens mij gaan we daar later nog heel hard om lachen.
0 comments:
Een reactie posten