Een topografisch geheugen?

Na het warme eten genieten we nog even van een bakje yoghurt. Sem heeft zijn toetje al op en zit te wippen op zijn stoel.  Enkele nerveuze blikken gaan heen en weer van onze toetjes naar zijn tablet. Als ik hem vraag of hij zijn Topo-toets voor morgen al kent zie ik heel even de teleurstelling over zijn gezicht glijden en hij kijkt nog één keer in de richting van zijn tablet. Hij weet al genoeg. Toch probeert hij er nog even onderuit te komen. "Oooohw, dat zijn de 12 provincies maar pap! Da's een makkie!" Ik beloof hem dat hij nog even op zijn tablet mag als hij geen enkele fout maakt. Dat moet toch lukken als het echt zo'n makkie is. ;) 

Ava wil weten wat een topo-toets is. Ik vertel haar dat je dan alles over zaken als landen, plaatsen, bergen en rivieren moet kennen, maar dat je daar in groep 1 van de kleuterschool nog helemaal niets van hoeft te weten.

Als de tafel is afgeruimd gaan we samen zitten voor een kaart van Nederland. Ava komt er bij zitten met haar tekenspulletjes. Ik wijs naar Groningen en kijk verwachtingsvol naar Sem. Na 30 seconden bedenktijd en wat moeilijke blikken probeer ik hem iets te helpen door de "Ggg" klank uit te spreken en nogmaals Groningen aan te wijzen. "Eeuh, Gelderland?" roept hij vragend. Hij had vast aan mijn gezicht al gezien dat dit niet helemaal juist is en wijzigt vlug zijn antwoord in Groningen. Onzekerheid maakt plaats voor een triomfantelijke blik, maar dat is alweer snel voorbij als ik Drenthe aanwijs. Zo werken we de twaalf provincies af waarvan hij er vijf helemaal goed heeft. Hij heeft al door dat er van een spelletje op de tablet niets meer terecht komt, maar snapt dat een onvoldoende op een makkie van een toets ook niet bevorderlijk is voor je reputatie.

Samen doorlopen we een keer of twee alle provincies en daarna wijs ik ze kris kras door elkaar aan. Het gaat nu stukken beter. Wederom wijs ik Drenthe aan en dan is het even stil. "Eeuh, Overijssel?" klinkt het vragend?

Ava legt diep zuchtend een paars kleurpotlood neer en kijkt geïrriteerd op naar haar grote broer. "Nee Sem, dat is toch Drenthe!" Sem wil lachen, maar ziet aan mijn gezicht dat er zich hier iets belangwekkends voordoet en wacht daar nog even mee. Ik wijs Zeeland aan, gevolgd door Noord-Holland en Limburg en in alle gevallen heeft de kleine meid het bij het juiste eind. Zelfs Sem is onder de indruk. Met een uitgestreken en ietwat zelf ingenomen gezichtje kijkt ze ons uitdagend aan en wijdt zich dan weer aan haar tekening.

Mijn vrouw en ik denken op dat moment allebei hetzelfde. Die spaarrekening voor de studie moet omhoog!