vrijdag 26 september 2014

Sinds enige tijd heeft de buurt last van een paar moordlustige marters. Daar kwamen we vorige maand op een wel heel lugubere wijze achter toen ik ‘s ochtends twee onthoofde kipjes in de ren aantrof.  Eén van deze twee deftige dames woonde al bijna 8 jaar bij ons en was heel tam, dus dat deed me toch wel wat om haar dikke lijfje daar zo stijf in de modder te zien liggen. Vlug, voordat de kinderen iets door hadden, heb ik de slachtoffertjes uit de ren verwijderd, drie overgebleven zusters hevig overstuur achterlatend, en ze met weinig ceremonie in de groene bak gekieperd. ‘Maar dan?’ Schiet er door mee heen. ‘Wat doe je aan zo’n probleem?’ ‘En hoe vertel je het de kinderen’ Er niet omheen draaien vind ik vaak wel de beste aanpak…

Met veel huilen en snikken op de achtergrond, overleg ik met mijn vrouw de strategie. Een luikje voor het nachthok en dan gewoon elke avond afsluiten. De buren wisten nog iets met hoog frequent geluid, maar daar hadden de katten dan ook weer last van, dus liever niet. Ik ben van mening dat zo’n luikje prima werkt en zo ga ik het maar aanpakken. Sem is nog steeds ontroostbaar en wil met  een dikke snotneus en knalrode ogen weten wat nou precies een marter is en waarom die zo gemeen is. Ava vindt het zielig voor het kippetje, maar meer ook niet en gaat weer met haar popjes spelen. Ik zoek op de computer enkele plaatjes op van een steenmarter en ik zie aan Sem dat het monster dat zich in zijn hoofd had gevormd, niet overeenkomt met het wollige beestje op de foto. Ava kijkt ook even mee. “Best schattig” vindt ze. Sem lijkt geen tranen meer te hebben en legt zich nu ook maar neer bij het feit dat ook marters moeten eten. Alleen niet meer bij ons!

Zo houden we trouw elke avond onze kipjes veilig door het luikje dicht te doen en ze ’s ochtends weer in vrijheid te stellen, alleen gisteren avond zijn we dat “even” vergeten. Terwijl we op het punt staan om naar school te fietsen (alweer!) merk ik op dat de kipjes hun watersilo hebben omgegooid. Meteen als ik dat zeg schiet er een schrikgevoel door mijn buik en wil ik nog tegen Sem zeggen dat hij even hier moet blijven. Zijn kreten van verdriet vertellen me dat ik daar iets te laat mee ben. Weer hebben de monsters toegeslagen en net als de vorige keer liggen daar twee van onze kipjes, nu zonder koppies, respectloos in de modder gekwakt.  Kut! Is wat ik denk, maar natuurlijk niet hardop zeg. Ik houd een ontroostbare Semmie vast en kijk ondertussen hoe Ava er aan toe is. Gefascineerd zie ik haar kijken naar het plaats delict. “Wow! Sem! Z’n Kop is er helemaal af!” roept ze enthousiast uit. Sem begint nog harder te huilen. “Ava bedankt…” En zo staan we daar dan een tijdje.

Ik kijk op mijn horloge.. “we moeten echt gaan jongens!” roep ik ietwat gestrest. Plechtig beloof ik de kipjes een mooie begrafenis te geven als ik weer thuis ben. Sem huilt de hele weg naar school afwisselend zachtjes en dan weer heel hard. Meerdere keren verklaart hij de oorlog aan een stel moordlustige marters en pas als we onderweg vriendinnetje Britt tegenkomen wordt hij wat rustiger omdat hij toch ook wel iets spannends te vertellen heeft.

Aan Ava’s juf vertel ik wat we zojuist gezien hebben. “Voor het geval ze er nog iets over zegt” geef ik aan. Toch lijkt ze weinig onder de indruk als ze de klas in wandelt, een leesboekje uit een kist pakt en op haar stoeltje gaat zitten kletsen met haar vriendinnetjes.

Ik fiets maar heel rustig terug naar huis. Op mijn vrije dag een plaats delict bekijken, een forensisch onderzoek uitvoeren én een begrafenis verzorgen is niet wat ik voor vandaag in de planning had… 


woensdag 10 september 2014

Ava zit op de grond en maakt een prachtige piramide van de Hello Kitty duplo.  Sem zit over een grote map gebogen aan de tafel, een diepe zucht geeft aan hoe leuk hij dat vindt. Sem heeft voor de allereerste keer huiswerk en iedereen moet dat weten. Het zuchten en puffen gaat net zolang door tot Ava het opmerkt en vraagt wat er aan de hand is. “Ik heb heel veel huiswerk Ava! Wees jij maar blij dat jij dat nog niet hebt!” Is het antwoord. Ava haalt weinig onder de indruk haar schoudertjes op en stapelt weer een blokje op haar bouwsel. Het gezucht en gesteun gaat gewoon verder terwijl hij driftig in zijn map bladert. Het geheel maakt een 'bezige' indruk.

“Ik weet deze echt niet hoor Pap! Hij staat niet in de tekst!” Met een hulpeloze blik kijkt hij me aan.

Ik gluur over zijn schouder en ik zie een tiental vragen over een stukje tekst over luchtvaart. In de tekst zie ik al meteen het antwoord op zijn vraag en ik geef aan dat hij de tekst eerst maar eens goed moet lezen. Meer gezucht is het gevolg. “Jamaar ik heb de tekst al helemaal gelezen Pap!” Hij ziet aan mijn blik dat ik niet zomaar iets roep en op de Sem manier (gehaast, ongeduldig, rommelig) leest hij de tekst nog maar eens door. Met veel gevoel voor drama en gewapper met handen geeft hij wederom aan dat hij het echt nergens ziet staan.  Ik vertel hem het tweede stukje in de tekst nog eens rustig en goed te lezen en eindelijk ziet hij het dan ook! Blij pent hij het antwoord op en verdiept zich in de volgende vraag.

Exact hetzelfde tafereel als hierboven omschreven ontvouwt zich en wederom wendt hij zich tot zijn vader. “Het staat er nu echt niet in hoor pap!”.

Als ik vertel dat mijn ‘huiswerkbegeleiding’ hem een deel van zijn zakgeld gaat kosten als ík het antwoord wel in de tekst zie staan, geeft hij aan het toch nog even zelf te willen proberen. Ineens heeft hij toch op miraculeuze wijze ergens het geduld gevonden om de tekst van A tot Z uit te pluizen en zijn opdracht helemaal zelf én foutloos uit te voeren.

Pffffff… Klaar pap!” Mag ik dan nu nog heel even op de Wii?”

Na zoveel huiswerk heeft hij dat wel verdiend toch? ;)

vrijdag 5 september 2014

Vrijdagmiddag 14:45 uur. De laatste dag van de eerste schoolweek zit er bijna op. Op het schoolplein praat ik nog even met een aantal ouders en wacht ik tot Sem naar buiten komt. Vermoeid en met holle oogjes komt hij er even later aan gesjokt en gooit me zijn schooltas toe. Onderweg naar huis kletsen we gezellig over zijn schooldag. Als ik aan Sem vraag hoe het op school was, krijg ik doorgaans een standaard “ohw.. wel goed hoor” dus stel ik gerichte vragen als “Wat was vandaag nou het allerleukste?” en “Waar heb je het hardst om moeten lachen?”.  Zo krijg ik een helder beeld van hoe zijn dag in groep 6 verlopen is en ook van alle perikelen binnen het sociale gebeuren, buiten de lessen om.

Op mijn vraag naar zijn minder leuke ervaringen vandaag was er allereerst een heel relaas over een ruzie tussen zijn twee beste vrienden waar hij zomaar even in betrokken werd. Dat dit hem echt hoog zat was aan alles te merken. Toen dat de wereld uit was, meldde hij tussen neus en lippen door nog iets over een oefening die de juf deed met de klas om rustig van te worden. Iets met de ogen dicht stil zitten en denken aan beelden enzo, iets met een strand en bomen. “En daar word je dan rustig van!” vervolgt hij met rollende ogen en een diepe zucht.

Wauw echt?” riep ik. Mijn interesse was meteen gewekt. Ik vertelde hem dat zoiets een geleide meditatie heet en dat dit goed voor kinderen is. Onlangs had ik in een artikel al eens gelezen dat een meditatie bij kinderen voor de nodige ontspanning kan zorgen, maar ook dat het de creativiteit en leergierigheid bij kinderen verhoogt. Het geeft ze innerlijke rust en véél meer zelfvertrouwen. Dus ik was meteen enthousiast.

Wat goed dat de juf dit doet!” geef ik aan.  Aan zijn opgetrokken wenkbrauw is te zien dat hij mijn enthousiasme geenszins deelt. “Hrmpff.. weet je hoe lang we stil hebben moeten zitten?” moppert hij verbolgen. “Wel een half uur!!” Ik probeer hem nog wijs te maken dat meditatie je tijdsbesef soms in de war kan schoppen, maar daar wil hij niets van weten. “Ik heb op de klok gekeken pap. Het was écht een half uur hoor!

Ik vertel hem dat ik aan het einde van de yoga les ook altijd iets soortgelijks doe en dat ik daar heel ontspannen van word. “Misschien moet je het gewoon eens wat vaker proberen Sem”.  Hij kijkt me aan alsof hij in een citroen gehapt heeft. “Dat denk ik niet hoor pap!” “Van al dat stilzitten met m’n ogen dicht, raak ik juist gestrest!

Ik geef het maar op... Succes Juf! ;)


woensdag 3 september 2014

Beste ‪‎PostNL,
Bij controle van de track & trace code van een verstuurde internetbestelling, zag ik tot mijn verbazing op uw website staan dat het door mij verwachte pakket vandaag om exact 09:16 uur bezorgd zou zijn. Laat ik nou om 09:16 uur gewoon thuis geweest zijn. Ook geen gebruikelijk PostNL briefje, geen buren met een pakketje, dus maar eens met de post gebeld. Drie wachtenden, een mooi muziekje en enkele euro’s aan telefoonkosten verder, krijg ik een overduidelijk Hindoestaanse dame aan de telefoon. Ik geef haar mijn track & trace code en leg haar de situatie in het kort uit. Ze ratelt iets in lastig verstaanbaar Nederlands over procedures en geeft aan dat mijn pakket inderdaad bezorgd is. Ik geef nogmaals aan dat ik toch echt niets heb gekregen en ook de buren niet. Gek genoeg is een “Ja meneer, jammer... dan moet u de volgende keer het pakket verzekerd laten versturen. Want nu kunnen wij niks voor u doen.” het zakelijke en geheel niet empatische antwoord dat ik daarop krijg.

Ik geef aan dat dit allemaal wel zo kan zijn, maar dat we hier wel een vreemde zaak hebben. Namelijk niet zomaar een weggeraakt poststuk, maar het vaststaande feit dat een postbezorger een pakket bewust op de status bezorgd zet, met nota bene een specifiek tijdstip, en dat er gewoon helemaal niets bezorgd is. Niet bij de buren en niet bij ons. Geen gebruikelijk Post.nl briefje in de brievenbus. NIKS! Dat was ze dan met me eens, gelukkig, dus ik zou doorverbonden worden naar een klachten afdeling om daar mijn ‪‎klacht neer te kunnen leggen.

Wederom drie wachtenden, een mooi muziekje en nog meer euro’s aan telefoonkosten verder kreeg ik iemand van de klachtenlijn aan de telefoon. Groot is mijn verbazing en frustratie als ik meen de stem van dezelfde Hindoestaanse dame te herkennen. Ik voelde me echt nogal voor de gek gehouden, dus ik vroeg of ik haar net toevallig ook aan de telefoon had en of ze een grap met me uithaalde. Daar raakte ze nogal geïrriteerd over. "Ja kom nou", geef ik aan... "U verbindt me door met de klachten afdeling en dan krijg ik gewoon na drie wachtenden U weer aan de telefoon, maar nu namens de klachtenlijn." Dat had volgens mevrouw iets te maken met een ander telefoonnummer. Maar ze begreep de verwarring. Nou, volgens mij begreep ze die niet! Een bijzonder vreemd gedoe allemaal.

Na wederom wat geratel over procedures en het feit dat ik mogelijk niets meer van mijn klacht zou horen, maar dat wél intern gekeken zou gaan worden hoe in het vervolg de service verbeterd kon worden, vroeg deze dame mij of ik nog vragen had. Dat was het? Daar was de kous mee af? Vragen had ik inderdaad. En in feite waren dat er nog meer dan voordat ik uw servicenummer belde. Ik had in elk geval al door dat ik zo niet veel verder kwam.

Beste PostNL. Het lijkt me vrij logisch en voor de hand liggend dat de postbezorger. De dame die altijd (naar volle tevredenheid) onze pakjes brengt, u haarfijn kan uitleggen wat ze met ons pakje gedaan heeft. Lijkt me ook dat u geen enkele privacyregel schendt door dit vervolgens gewoon weer met uw klant terug te koppelen teneinde een bepaalde zekerheid te geven. Tevens wil ik u meegeven dat ik behoorlijk ‪‎ontevreden ben over de wijze waarop mensen te woord worden gestaan. Zakelijk en zonder enig begrip en emotie smijten met onlogische procedures. Dáár kunt u in elk geval wel iets verbeteren!

‪#‎bureaucratisch (bijv.naamw): is een organisatiestructuur die gekenmerkt wordt door starre, ingewikkelde en aan regels onderheven procedures, verdeling van verantwoordelijkheid, hiërarchie en onpersoonlijke relaties.

Update:  PostNL, Een dag verder en toevallig spreek ik zojuist onze vaste bezorgster. Zij geeft aan gisteren helemaal niets te hebben bezorgd en wel in de buurt te hebben gereden. De gang van zaken bevreemde haar ook. Ze gaf aan dat mogelijk DHL ook bezorgt voor PostNL. Zo ben IK al weer een stapje verder... Nu zijn jullie aan zet.  ;)

Update 2 PostNL, Dik drie weken later en nog steeds geen pakketje. De webcare via facebook was zeer behulpzaam in onder andere de registratie van ons probleem, maar een indicatie van waar nou mijn pakje is gebleven heb ik nog steeds niet. 

StatCounter

Follow me on Twitter!