zaterdag 23 augustus 2014

Sammie is kampioen in de weg lopen. Ook nu weer breek ik bijna mijn nek over die rotkat. Met een enigszins verhoogde hartslag maak ik hem uit voor alles wat mooi en lelijk is. Sammie likt zijn poot en kijkt met een arrogante blik heel beschuldigend terug. Ava vraagt me of dat niet heel zielig is voor Sammie dat ik hem lelijk noem en samen kijken we even naar Sammie. Echt een knappe kat is het nooit geweest en ook ouderdom, een buitenleven en de vele gevechten die hij heeft geleverd hebben in negatieve zin hun bijdrage geleverd aan zijn uiterlijk. “Tja, het is toch zo?” zeg ik tegen Ava terwijl ik verontschuldigend mijn schouders ophaal.

“Bovendien…” geef ik aan. “Verstaan poesjes de mensentaal helemaal niet, dus kun je hem eigenlijk alles noemen wat je wilt.” Ik voorzie het geheel van een dosis humor door te beweren dat als je heel lelijke dingen op een heel lieve manier zegt, Sammie dat alleen maar leuk vindt, omdat hij toch niet weet wat je zegt.

Daar moet ze even over nadenken en ik zie een geniepige grijns op haar gezichtje verschijnen. Samen zetten we onze liefste stemmetjes op en schelden Sammie helemaal stijf. Dit leidt tot grote hilariteit als blijkt dat papa gelijk heeft. Sammie geniet met volle teugen van deze plotselinge aandacht.  Hij spint, hij knijpt zijn oogjes dicht en trappelt met zijn pootjes terwijl Ava hem over zijn oude bolletje aait  en hem ondertussen poeslief voor ‘lelijke, oude, vieze, stinkpoes’ uitmaakt.

Nadat we zijn uitgelachen geef ik nog wel even uitdrukkelijk aan dat dit alleen bij onze eigen poesjes werkt. Je weet tenslotte maar nooit wie wat precies verstaat… 

dinsdag 12 augustus 2014

Sem wil in plaats van altijd maar naar Frankrijk, eens heel graag een rondreis maken door Amerika. Mama stelt voor dat Sem dan maar heel goed zijn best moet gaan doen op school, zodat hij later een goede baan heeft en de hele familie op een vakantie naar Amerika kan trakteren. Sem zegt al heel lang dat hij graag dierenarts worden. Dat moet dan wel lukken met die vakantie.

Mama vraagt aan Ava wat zij later wil worden en zonder na te denken flapt ze er direct uit dat ze later moeder wil worden. Mama lacht en zegt dat zij ook moeder is, maar daar ook nog gewoon een baan bij heeft.

“Ohwja!” zegt Ava blij. “Dan word ik moeder én Prinses!”


vrijdag 8 augustus 2014

Ava is een echte dierenvriend. Alles is lief en schattig. Alleen spinnen niet, die zijn eng! Maar als papa een spin van haar kamer moet halen, vraagt ze altijd wel of ik hem dan buiten weer voorzichtig los wil laten, want straks heeft die spin een kindje die thuis op haar wacht. Ava houdt erg van beestjes, alleen nu even niet.  Woest stampt ze door de tuin. Donkere oogjes staan op onweer en ze moppert dat het een lieve lust is.

Heel begrijpelijk hoor. Van de buurvrouw kreeg ze onlangs haar eigen aardbeienplantje en die werd door haar, als een heuse beroepshovenier, tot in de puntjes verzorgd. Erg trots was ze dan ook toen we van de vakantie thuis kwamen en één mooie rode aardbei aan haar plantje zagen hangen. Onze suggestie om deze dan maar lekker op te eten werd met een driftig nee beantwoord. De aardbei moest nog ietsje groter worden, want dan zou die nog lekkerder smaken!

Iets of iemand had daar een heel ander idee bij, want nu hangt er nog maar een snotterig klein stukje uitgeholde aardbei aan het plantje. Ava is boos. Heel boos. Tranen branden achter haar oogjes en ze eist een verklaring. Ik geef aan dat ik denk dat er een slak verantwoordelijk is voor deze snode daad.

“Ik wil nu die rotslak vinden!” Moordlust in haar blik.

Ik begrijp haar woede volledig en samen gaan we op zoek naar een slak met een heel dikke buik en rode lipjes.


dinsdag 5 augustus 2014

De zon werpt voorzichtig zijn eerste stralen op de aarde. Een mok dampende koffie staat naast me op de tuintafel. Ik zit op een tuinstoel zonder kussen. Mijn armen om mijn knieën geslagen. Ik kijk even naar mijn zongebruinde voeten met daarop een witte streep van mijn slippers en ik wrijf de slaap uit mijn ogen. De tuin is een oerwoud, daar moet ik echt wat aan doen deze week. Een diepe zucht. Iedereen slaapt hier nog, maar mij lukt dat niet meer. Mensen stappen in hun auto en gaan naar hun werk. Iemand zet een container aan de weg. Is het vandaag de groene of de grijze? Dat rotkind van de overburen is weer aan het krijsen. Allemaal geluiden die heel normaal zijn in een woonwijk, maar nu irriteren ze me.

Een woonwijk.. dicht op elkaar gebouwde blokken met afgebakende stukjes grond. Het bruist. Het is levendig. Het is beklemmend. Kun je heimwee hebben naar een plekje waar je maar een paar weekjes per jaar komt? Zo voelt dat nu wel even.

Ik ga straks eerst maar weer wat staatsloten kopen.


StatCounter

Follow me on Twitter!