woensdag 21 januari 2015

Ondanks dat ze nog maar in groep twee zit is Ava al een tijdje heel druk met cijfers en letters. Op school hebben ze de lettermuur waarop wekelijks een nieuwe letter de aandacht krijgt, maar Ava wil meer.  Eerst wilde ze telkens weten welke letter ze nu weer aanwees, in een boekje, op een pak hagelslag, of op het computerscherm bijvoorbeeld. En na een tijdje begon ze de letters te combineren, herkende ze al woordjes en wilde ze zelfs lezen in de AVI boekjes die Sem in groep 3 las.  “Zullen we nog even lezen pap?” vraagt ze dan ook regelmatig. Eerst doen we het samen en daarna leest ze, nogal zelfingenomen, ons ook nog even voor en glundert als de zon als we haar vervolgens de hemel inprijzen voor haar knappe prestatie.

Als je weet welke letters je leest dan is schrijven de volgende logische stap, dus regelmatig worden we aangenaam verrast door een lief briefje met daarop een breed lachend poppetje, een aantal hartjes en in kleuter hanenpoten de tekst Lieve papa of lieve mama. Ze liggen door het hele huis, deze liefdesverklaringen. Op het nachtkastje, op de tafel, op de kast en de deur geplakt en zelfs een aantal op mijn kantoor op het werk. Allemaal even schattig en even lief en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om er wat ‘op te ruimen’. Ik bewaar ze allemaal!

Als ik na een rondje hardlopen lichtelijk puffend en met een rood hoofd de achterdeur binnen wandel, zie ik  Nathalie op de bank hangen met een kop thee. Sem zit, zoals gewoonlijk, met zijn neus in zijn tablet naast zijn moeder. “Waar is Ava?” wil ik weten. Beiden vertellen me dat Ava naar boven is gestuurd omdat ze ruzie had gemaakt met haar grote broer en daarbij haar handen én voeten niet thuis heeft kunnen houden.

Hoofdschuddend wandel ik de trap op en besluit even bij de kleine heks te gaan kijken. Als ik bij haar deur sta, wit met haar naam in mooie grote roze/witte letters, én nu op slot, valt mijn oog op een afgescheurd briefje dat onder haar deur door is geschoven. In de verwachting iets liefs te zien staan pak ik het met grote een ‘achossie glimlach’ van de grond. Ik bijt op mijn onderlip als ik in plaats van een excuus of iets liefs, de woorden Rot Mama en Sem! zie staan. Met het briefje in mijn hand sprint ik even de badkamer in en barst daar in gegrinnik uit en pas als ik ben uitgelachen, wandel ik met een oefenboze blik haar kamertje in. “Hoi pap!” zegt ze poeslief, ondertussen de haartjes van haar Frozen barbie kammend. Ik zeg niets en toon haar het briefje. Met rode wangetjes kijkt ze opeens heel schuldbewust. “Ik was heel boos pap! Maar ik meende niet wat daar staat hoor!” “Ik bedoelde eigenlijk alleen Rot Sem!”. Aan mijn norse blik en opgetrokken wenkbrauw ziet ze al meteen dat ook dat niet helemaal de bedoeling is. Ze zucht theatraal in overgave.

“Okeeeee… Ik ga wel gauw een nieuw briefje schrijven. En nu schrijf ik dat ik ze lief vind, goed?

Ava vindt ook dat het boze briefje wel in de prullenbak kan. Ik geef aan dat ik het daar helemaal mee eens ben en nadat we hebben afgesproken dat ze zoiets nooit meer gaat doen, wandel ik haar kamer weer uit en laat Ava verder schrijven aan een lief briefje. 

Als ik bij de prullenbak sta, moet ik opeens weer lachen en besluit ook dit boze briefje bij mijn verzameling te doen. Volgens mij gaan we daar later nog heel hard om lachen.


vrijdag 16 januari 2015

Al jaren is de donderdag onze dag. De gehele dag leuke dingen doen en dan gezellig samen uitgebreid lunchen in het Apeldoorns Koffiehuys, waar we al jaren trouwe klant zijn. Ook nu Ava naar de kleuterschool gaat is deze lunch nog gewoon mogelijk, want op 'onze' school hebben de kleuters ook op de donderdag een korte dag. Zo kunnen we uit school nog steeds genieten van een high tea en elkaars gezelschap. Haar grote broer moet tot kwart voor drie naar school, dus na de lunch hebben we vaak nog wat tijd over voor een bezoekje aan wat winkels voordat we Sem weer op moeten halen. Ava mag altijd kiezen, dus het zijn doorgaans de drie grote speelgoedwinkels die een bezoek krijgen. In de winkel weten we inmiddels alles feilloos te vinden. Van de poppen en de Barbies gaan we doorgaans via de Ipads naar de prinsessenspullen. Ava is gek op prinsessen jurken, roze hakshoenen, toverstafjes, haarbandjes, rokjes en glitterdingen. Als het maar roze is en glinstert, is het al gauw prima. Vooral als het gedragen kan worden, moet er altijd even gepast en geposeerd worden en vandaag was dat niet anders.

Haar eigen laarsjes liggen ergens in een hoek gekwakt en koket en met een zekere arrogantie komt ze voorbij gewandeld op een paar knalroze hakschoenen. “Hoe vind je m’n prinsessenhakken pap?!” vraagt ze liefelijk. Zoals altijd zeg ik dat ze er prachtig uitziet en ook al krijg ik daar een prachtige lach voor terug, zie ik in haar oogjes toch ook wel iets van een ‘weet ik toch’ blik, en stiekem doet me dat wel goed. Ava wordt niet gehinderd door welke vorm van onzekerheid dan ook.  You go girl

Ik laat hare hoogheid nog even verder stappen en geef dan aan dat we zo weer naar school moeten. Op de valreep bedenk ik me dat ik nog even iets moet kopen bij The Big Bazar, een Action-achtige winkel waar ze van alles en nogwat verkopen. Ook daar is speelgoed, dus Ava wil wel mee. Gezellig kletsend lopen we de winkel in en Ava loopt in één streep naar het speelgoed en zet meteen een glitterhoed op. “Kijk eens!!”  roept ze blij. Ik steek lachend mijn duim op en loop in de richting van de stofzuigerzakken.  Als ik bij de stofzuigerzakken sta valt mijn blik even op de naughty corner. In deze hoek verkoopt men enigszins erotische feestartikelen. Geen ranzig spul hoor, maar schorten met een vrouwenlichaam in lingerie, dobbelstenen met erotische standjes, chocolaatjes in de vorm van piemels of een vrouwenlichaam, dat soort gekkigheid. Met Ava loop ik er altijd vlug langs en zo heeft ze gelukkig nooit enige interesse voor deze hoek gehad. Maar dan moet je wel blijven opletten!

Terwijl ik me met twee doosjes in mijn hand afvraag of we nou een Phillips of een Bosch stofzuiger hebben, komt Ava heel blij aangehuppeld. “Kijk pap! Ik ben een elfjesprinses!” In haar haartjes heeft ze een prachtig roze, wollige haarband met daarop als een soort van voelsprieten een paar grote verende piemels. Ik verslik me ter plaatse en mijn inwendige ikke rolt meteen hikkend van het lachen over de grond. Verschrikt kijk ik om me heen. Naast me proest een vrouw het ook uit en we wisselen even heimelijk een blik van verstandhouding uit.

Ik draai me om naar Ava en vertel haar dat ze er werkelijk prachtig uitziet, maar dat ze die haarband maar even terug moet leggen omdat we zo gaan. Ik krijg niet de gebruikelijke glimlach maar er wordt argwanend een wenkbrauw opgetrokken. Ze weet dat er iets niet pluis is maar kan daar haar vingertje niet helemaal opleggen. Terwijl ze wegloopt kijkt ze nog eens om. Als ze de hoek om is bescheur ik me echt even en als Ava weer terug is heb ik het ergste achter de rug. “Watisser?” wil ze weten.  “Dat schrijft papa wel een keer op voor als je wat groter bent.” geef ik aan.

Nou bij deze. ;)


StatCounter

Follow me on Twitter!