Alleen de waarheid kan het onrecht tarten

Als Nathalie een klein spijkerrokje in de was wil doen voelt ze dat er nog iets in zit. In de achterzak treft ze een glazen flesje glimspul met daarop een prijsstickertje aan. Als Ava hiermee geconfronteerd wordt zet ze onschuldige ogen op en weet ze natuurlijk van niets. Sem weet echter te vertellen dat ze het in de winkel al in haar handjes had. Ava doet enorm verbaasd en begint te briesen. Daarna volgt er gezeur en een hoop ge-welles en nietus. Nathalie grijpt in en is boos. Ava begint te huilen. Als ze beneden ook nog een pittige confrontatie met papa aan moet, beseft ze de ernst van de situatie en is ze erg timide. Onze dochter heeft gestolen! Een crimineel! Aan tafel is ze verrassend stil voor haar doen en als we vertellen dat ze het flesje morgen zelf moet terugbrengen naar de winkel vindt ze dat niet heel leuk.

’s avonds vertelt ze dat ze het flesje zo mooi vond en dat ze het aan mama wilde laten zien, maar daarna vergeten was om het uit haar zak te halen. Haar puppy ogen zijn bijna overtuigend. Ik trek een wenkbrauw op en vertel dat de boeven tijdens papa’s werk ook wel eens beweren dat ‘iets’ zomaar ineens in hun zak zat, maar dat niemand dat dan echt gelooft.

De volgende dag is het moment van de waarheid. Ze durft niet, maar mama is onverbiddelijk. Met een knuffel in haar ene handje en het flesje in de ander schuifelt ze dan toch naar de kassa en vertelt wat er gebeurd is. De puppy ogen doen ook deze keer hun werk. Het valt mee. Opluchting trekt over haar gezicht als het achter de rug is. Als ik tijdens het eten vraag naar de afloop van het geheel, biecht ze op dat ze het doodeng vond. Helemaal uit zichzelf geeft ze ook toe nooit meer zoiets te willen meemaken. Doel bereikt!

Het opbiechten van haar criminele activiteit moet voor enige opluchting hebben gezorgd, want alsof ze dan ook maar meteen schoon schip wil maken bekent ze (met een ondeugende snuit) ook tussen neus en lippen door alle diefstallen uit de voorraadkast thuis. De paaseitjes, de kinderchocolade, de koekjes... “En die rooie snoepjes van jou pap! Die zijn het lekkerst!” “Die neem ik dan in mijn tas mee naar school om uit te delen!”   

Aan mijn gezicht ziet ze al dat ze daar voor deze keer mee wegkomt...