Geestig...

Sem draalt een beetje om me heen. Meestal volgt er dan een vraagstuk, een probleem  of een lastig dilemma.  Deze omvatte ze alle drie wel zo’n beetje.  “Pap! Geesten oproepen, is dat gevaarlijk?”

Sem vraagt nooit iets zomaar, dus ik heb al een idee welke kant dit op gaat en besluit het maar meteen op de spits te drijven.  Ik veins een schrikreactie, kijk hem met grote ogen aan en zeg dat het oproepen van geesten iets is wat hij echt nooit moet doen omdat dit extreem gevaarlijk kan zijn. Ook Nathalie doet een duit in het zakje en geeft aan dat dit heel stom is om te doen! Tegenover me kijkt iemand net zo geschrokken (maar dan oprecht) terug. “Wat kan er gebeuren dan?” Zijn ogen zijn nu groter dan de mijne. Ik vertel hem van een waargebeurd verhaal dat ik ooit eens heb gelezen, over Marion, een meisje van 15 dat had geëxperimenteerd met het oproepen van geesten en een bijzonder gemeen exemplaar opriep die haar tegen haar wil allerhande dingen liet doen. “Wat voor dingen dan?” Hij komt iets dichter bij me staan. Ik vertel hem dat dit meisje zichzelf dingen aandeed, zoals in haar eigen pols knippen, en dat die geest haar dit liet doen. Sem kijkt nu lichtelijk panisch.

Als ik hem vraag waarom hij dat eigenlijk wil weten komt het hoge woord eruit. “Britt en ik hebben vandaag op school de Charlie Challenge gedaan pap!” Ik trek mijn wenkbrauw vragend op. “Dat is hetzelfde als geesten oproepen! Met twee potloden…” Ik kijk hem geschrokken aan en doe een grote stap bij hem vandaan. Ik heb hem volgens mij nu redelijk op de kast. “Wat kan er nu gebeuren?” wil hij met grote ogen weten en stapt weer naar me toe. Snel zoek ik op youtube de trailer van The Exorcist op en draai de computer zijn kant op. Dat heeft zijn uitwerking. Al na enkele seconden kijkt hij verschrikt weg en daarna volgt een vragenvuur van zeker een uur lang over geesten, bezetenheid en de gevaren van geesten oproepen. Als ik hem uiteindelijk vraag of hij zich nog wel goed voelt, twijfelt hij even een moment. “Ja, volgens mij wel…” Hij kijkt me aan alsof hij vragen wil of ik dan niets geks zie. Ik vertel hem dat ik denk dat hij deze keer geluk heeft gehad. Opluchting trekt over zijn gezicht.

Of het opvoedkundig helemaal juist was gok ik niet, maar iets zegt me dat dit voorlopig wél zijn laatste  Charlie Challenge was..  Doel bereikt toch? ;)