Pleinwacht

De zoemer gaat en vrijwel meteen stroomt het plein vol met een uitbundige menigte. Daar sta ik dan. Grote kale man met oranje vestje met daarop het schoollogo. De kinderen herkennen in mij meteen de pleinwacht. Het gezaghebbende voorkomen wordt ietwat tenietgedaan door een klein meisje dat op mijn nek zit en met grote bruine ogen het veel te drukke schoolplein overziet. Over een klein half jaartje loopt ook zij hier rond flitst er even door me heen.

Meteen word ik aangesproken door Emma. Emma heeft overduidelijk chocoladepasta op haar brood gehad. “Ik mag van hun niet op het klimrek!” Mijn blik gaat van Emma naar ‘hun’ en nog voor dat ik kan voorstellen dat ze best om de beurt een koprol kunnen maken, zie ik de dames al opschikken om ook Emma er tussen te laten. Dat ging gemakkelijk.

Dan word ik opgehaald door Indy. “Kom snel! Britt is gevallen!” Een korte sprint naar het klimrek en ik zie Britt met een verbeten mondje wat tranen wegknipperen. Broek vies.. maar het gaat al weer. Amper 5 minuten verder is het Indy die nu gevallen is. Als ik ter plaatse kom, rent ze al weer vrolijk rond.

“Sem! Je vader!” hoor ik iemand roepen. Een blonde lange lummel met een mooie nieuwe broek, die vanmorgen nog schoon was, roept even “hoi pap!” en rent meteen verder achter zijn vriendinnetje aan.

De “Hij doet dit, zij plaagt mij, hij is gevallen, mag ik een pleister” momenten volgen elkaar in een ras tempo op. Aan alles is te merken dat de kids toe zijn aan twee weekjes vakantie.

Dan roept Melissa me.. “Semsevader! Kom snel! Simone is overstuur om haar opa. Die is dood!”

Simone, die net nog vrolijk speelde dat ze een paard was, staat nu dikke tranen te huilen tegen een muurtje. Om haar heen staan een aantal anderen die pogingen ondernemen haar te troosten. Ik haal Ava even van mijn nek, hurk neer voor Simone en vraag haar waarom ze zo verdrietig is.

“ik ben verdrietig om Opa...” is het antwoord.

Ik leg even mijn hand op haar hoofd en zeg dat ze daar dan best verdrietig om mag zijn, want dat is niet leuk. Ze haalt een handje langs een snotneus en knikt. Ik vraag voorzichtig naar haar opa en wat er precies gebeurd is. Ik zie haar nadenken en dan antwoordt ze dat het iets met zijn keel en een bult was, maar dat wist ze niet meer zeker want dat was al weer zes jaar geleden. Ik geef aan dat ik snap dat ze opa zelfs na zes jaar nog wel eens mist. Een donkerharig meisje geeft aan dat haar opa ook overleden is. De opa van een ander leeft ook al niet meer. 

Melissa’s opa leeft nog wel. “Die is al 65 en nog geeneens dood!”
Dat is inderdaad wel bijzonder ja. ;)

“Kom jongens.. we gaan nog even lekker spelen want de bel gaat zo en dan moeten jullie weer binnen hangen. “ geef ik even later aan. Ava klautert weer op mijn nek en Simone en Melissa galopperen al weer lachend voorbij.

Even later gaat de zoemer. Mijn oranje hesje gaat aan de kapstok en Ava en papa gaan doen wat ze elke donderdag doen… 

Lekker lunchen in het Koffiehuys.